Z terenów Francji z okresu II wojny światowej przechodzimy do współczesności do Arizony, gdzie pewien Koleś musi radzić sobie w związku z denerwującą kobietą i wykonywać różne typowe zadania. A przy okazji pacyfikować natrętnych windykatorów przy pomocy łopaty, rzucać maczetą i pytać się ludzi, czy podpiszą tą głupią petycję. Pora więc na opowiastkę o Postal 2. 

Ok, powiedzmy to sobie na starcie - Doom dalej jest dobry.

   Moim zdaniem w grach wideo najważniejsza jest rozgrywka; z kolei za jej najbardziej istotny element uważam system walki. Z pośród systemów walki wręcz, na dystans i za pomocą magii, najbardziej urzeka mnie pierwsza z tych opcji. Zamierzam omówić dwa wyodrębnione przeze mnie kryteria, którymi dokonuję podziału tych systemów.

Wymiarowość większości gier sprowadza się tylko do tego, co namacalne. Do tego, co można zobaczyć i usłyszeć. Gier, których clou stanowi to, co możemy poczuć lub zinterpretować, jest nad wyraz mało. Dzisiaj o jednej z takich produkcji - będą spoilery.
 

Coś o serii gier, która wśród polskich graczy wywołuje największe emocje :).

Motywem przewodnim dzisiejszej GROmady będą osadzona w okresie II wojny światowej strzelaniny autorstwa Gearbox Software. Deweloper obecnie kojarzony za sprawą serii Borderlands swego czasu tworzył serię, gdzie to grupa kiedyś obcych sobie ludzi zaczęła być kompanią braci, by wspólnie przeżyć zawieruchę w postaci walk na terenach dzisiejszej Francji. A przynajmniej spróbować.

Po świetnych przygodach Sheparda nowy Mass Effect miał wysoko zawieszoną poprzeczkę. Na tyle wysoko, że nowa gra musiała być idealnie oszlifowana względem fabuły i oczywiście nowej szaty graficznej choćby dlatego, że na nową część tego tytułu czekaliśmy aż pięć lat.

Zapraszam do nowego odc kulturki!

Cześć jestem Dominik i także jestem anonimowym fanbojem Blizzarda. Czasem mnie tyłek piecze, ale wiecie dalej wierzę, że to dobra firma. Przecież wydali tyle wspaniałych gier i każdą ich wtope można wybronić? Prawda prawda? I w tym momencie wyciągam wielką tubę wazeliny, żeby aż tak nie bolało…..

Swoją przygodę z gramy rozpocząłem ok. 30 lat temu.

Kłaniam się w drugim odcinku minicyklu minirecenzji, bo wiadomo, ktomaczas at this time and age. Kolejna strzelaninka już się grilluje, tym razem padło na Wrath, które co prawda ostatecznej premiery jeszcze nie miało, ale w dwa levele można pograć i jakieś tam zdanie już mieć.

Gier opartych na anime mamy sporo, lecz w większości są to już oklepane do bólu i popularne marki. Zdarzają się wyjątki, lecz rzadko wychodzą dobrze. Są również marki, które nadal nie dostały swoich growych adaptacji, a mogłyby być strzałem w dziesiątkę. Do tych ostatnich pasuje Hellsing.

Styczniowa zabawa w kolekcjonera była dla mnie miesiącem ogrywania gier na wyłączność dla Vity. Poza ukończeniem Silent Hill: Book of Memories miałem okazję pograć w dwa kolejne exy dla kieszokonsolki Sony.

Drodzy Czytelnicy, na wstępie przepraszam za obsuwę, ale udało się już wszystko ogarnąć i jesteśmy na ostatniej prostej przed odpaleniem ankiety, w której oddacie głosy na swoje typy. Nim jednak to, prośba o zerknięcie na listę nominowanych. 

Zapierdoliwszy pomysł na minireview ze strony pushsquare.com postanowiłem samemu przygotować małe co nieco. Mini, bo attention span współczesnego człowieka wynosi kilka sekund. Mini, bo nie lubię standardowych, długich recenzji. Mini, bo chcę coś Wam polecić na szybkości.