Fullmetal Alchemist jest jedną z tych mang/anime, którą poleca się po prostu każdemu i jaka powinna spodobać się zarówno tym stawiającym pierwsze kroki w świecie japońskiej animacji jak i "zaprawionym w boju degeneratom". W moim prywatnym rankingu od lat jest w ścisłej topce, nawet jeżeli obejrzałem od tego czasu całą tonę innych seriali i filmów anime. Dopiero teraz jednak zabrałem się za jakąkolwiek grę osadzoną w uniwersum FMA. Czy było warto?

Uwaga! Odradzam czytanie tego bloga, jeśli nie przeszliście gry pt. Outer Wilds, bo nie będę stronił od spoilerów. No, chyba że chcecie po prostu docenić mój wrodzony talent publicystyczny, to wtedy zapraszam. 

Idealne cięcie wertykalne.

Wprost z prehistorii przechodzimy do współczesności, choć tak nie do końca. Bo w ramach tego odcinka przybliżę jedną z trzech strzelanin na "buildowskim silniku". Która, choć z całej trójki na premierę spotkała się z najgorszym odbiorem, tak jako jedyna doczekała się dobrej kontynuacji - z dodatkiem w postaci rozszerzeń, wydanych później jako darmowe. Ot taki azjatycki chichot losu.

Naczytałem się sporo opinii na temat bety jak i samej gry Avengers. O zgrozo również od "redaktorów" różnorakich portali, które kompletnie mijają się z prawdą. Nie wiem ile w nich nie zrozumienia tematu a ile niedbałego podejścia do swoich obowiązków. 
Jutro rusza otwarta beta, więc dla wszystkich, którzy chcieliby sprawdzić grę nie tylko na tubie i wyrobić sobie własne zdanie postanowiłem naskrobać kilka porad z czym się to je.

Póki podróże po świecie pozostają utrudnione, może skusicie się na wycieczkę pisakiem po mapie (kto podobnie bawił się w dzieciństwie?) z grą planszową Boso przez świat autorstwa Wojciecha Cejrowskiego i Agnieszki Rajczak-Kucińskiej.

Sprzedawanie nam nostalgii na każdym kroku przybiera rozmiary wręcz gargantuiczne, tęsknota jako produkt wyskakuje zza każdego rogu w formie wszędobylskiego synthu, filtrów vhs, no i gierek silnie uderzających w oprawę mocno stylizowaną na dwuwymiarowe szczytowe osiągi lat 90.

A dzisiaj to już w ogóle nowa gra.

Lipiec okazał się wbrew moim początkowym podejrzeniom powrotem do aktywniejszej gry na PS Vita. Wpływ na to miało kilka dni spędzonych z rodziną u teścia. Kolekcja wzbogaciła się o dwie kolejne pozycje, a dodatkowo miałem okazję ograć dość nudnawe visual novels.
 

Często pisząc na swoim blogu o anime w jakiś sposób porównuję je do produkcji Mamoru Hosody. Do tej pory jednak opisałem tylko jedną, nominowane do Oscara Mirai. Była (i dalej jest) to świetna produkcja i w pewien sposób mi bliska, ale nie ulubiona. Teraz właśnie przyszła jednak i na taką pora.

Odwieczny rywal Codemasters w końcu zaproponował coś co może konkurować z królem rajdów. WRC 8 po za ulepszoną grafiką względem siódemki dodaje zmienne warunki pogodowe, co dodaje do każdego rajdu szczyptę losowości  i nieprzewidywalności. Jak bardzo? Przygotujcie się na wypadanie z tras, bo tym razem developrzerzy z KT Racing nie biorą jeńców.
 

Witam was forumowicze!
Tym odcinkiem Raportu zbieracza wracam do cotygodniowej rutyny tego cyklu.

Trofea (lub achievementy) mają swoich zwolenników i przeciwników, a nie brakuje też osób, które zwyczajnie je ignorują. Nie można za to ignorować pewnych oznak tego, że pogoń za pucharkami poszła zdecydowanie za daleko. Jeśli w porę się nie opanujemy, trofea mogą zniszczyć nam radość z grania. W tym wpisie przedstawię 7 objawów problemu.

Niepozorne Muzeum Konsol Gier Video w Karpaczu okazało się prawdziwą kopalnią rarytasów dla miłośników elektronicznej rozrywki.

Już od dawna miałem na oku serię Project Zero, ale dopiero niedawne ukończenie Rule of Rose zostawiło mnie z głodem na więcej dobrego horroru i uznałem, że kiedy zacząć ją ogrywać jak nie teraz. Jak pomyślałem tak zrobiłem i ani się obejrzałem, a pierwsza część "pękła". Czy jednak mój głód został zaspokojony?