Lista tekstów

Kącik Filmowy

I jak tu nie lubić HBO? Z jednej strony potrafią stworzyć coś tak spektakularnego, jak Gra o Tron, z drugiej dają przestrzeń do tworzenia skromnych, niepozornych produkcji, które nie zdobędą raczej ogromnej popularności (a szkoda). Najświeższym przykładem serialu wpisującego się w tę drugą opcję jest ośmioodcinkowy Barry.

I znów na Netflixie wylądowała produkcja w klimatach postapokalipsy. Wpierw był duński serial The Rain, teraz można tam obejrzeć australijski Ładunek w reżyserii Bena Howlinga i Yolandy Ramke. To długometrażowa wersja siedmiominutowej produkcji Cargo z 2013 roku. Czy warto odpalić Netflixa? Odpowiedź na to pytanie nie jest niestety jednoznaczna.

Jak wiadomo, nie byłoby kinowego Deadpoola, gdyby nie upór, poświęcenie i odrobina sprytu Ryana Reynoldsa. Jako że – zgodnie z oczekiwaniami – pierwsza część odniosła spory sukces, w tym finansowy, oczywiste było, że na kontynuację nie będzie trzeba długo czekać. Reynolds i reszta twórców postanowili skorzystać ze sprawdzonej formuły na sequel: zrobić wszystko tak samo, tylko jeszcze bardziej, mocniej i intensywniej.

Kilka zaskakujących wieści, czyli takich, jakie najbardziej lubicie same się nie przeczytają i nie skomentują. Zapraszam zatem do lektury.

I have a bad feelings about this – w ten sposób myślało pewnie wiele osób przed premierą filmu Han Solo: Gwiezdne Wojny – historie. Produkcja miała dużo problemów, od zwolnienia początkowych reżyserów, przez konieczność kręcenia dużej części scen na nowo, po plotki o zatrudnieniu trenera aktorstwa dla wcielającego się w tytułową rolę Aldena Ehrenreicha. Im bliżej seansu, tym bardziej jednak nastawiałem się na przyjemny film przygodowy. I dokładnie to dostałem.

Nieco krócej niż zwykle trzeba było czekać na kolejny sezon Doliny krzemowej, serialu HBO, o którym – takie przynajmniej odnoszę wrażenie – powinno się mówić i pisać chyba odrobinę częściej. Jest to bowiem przykład bardzo przemyślanej, mądrej i rzeczywiście zabawnej komedii. Piąta seria, mimo że z obsadą pożegnał się jeden z głównych aktorów, T.J. Miller, w zasadzie w niczym nie ustępuje wcześniejszym odsłonom.

"Avengers: Wojna bez granic" w kinach już hula jakiś czas. Skoro kurz po premierze opadł, mogę już chyba pisać o filmie nieco bardziej swobodnie, zakładając, że większość z Was już go obejrzała. Spoiler tu i tam nikomu więc nie zaszkodzi. I mogę trochę pomarudzić...

Radek się obecnie urlopuje, więc w ten weekend przejąłem kącik. Będzie m. in.o pierwszych opiniach nt. "Hana Solo", "Zimnej Wojnie" Pawlikowskiego na festiwalu w Cannes oraz tym, szancie uniwersum filmowego DC na naprawdę dobrego reżysera.

Roman Polański nie ma ostatnio zbyt dobrej passy. W USA wciąż nie może się pokazać, do tego przed chwilą Akademia Filmowa, która przyznaje Oscary postanowiła usunąć go z listy swoich członków. A jakby tego było mało, jego najnowszy film, nakręcony po czteroletniej przerwie (światową premierę miał na festiwalu w Cannes, tyle że rok remu), czyli Prawdziwa historia to bardzo średni i dość irytujący thriller psychologiczny.

Na takie filmy warto czekać. Ciekawy i bardzo utalentowany reżyser (Jason Reitman), rewelacyjna scenarzystka (Diablo Cody) oraz wybitna aktorka (Charlize Theron). To trio po raz drugi – a dla Reitmana i Cody to już czwarta współpraca – postanowiło wejść razem na plan zdjęciowy i opowiedzieć przemyślaną, wiarygodną i inteligentną historię. Efektem Tully, już teraz chyba jedno z moich ulubionych dzieł roku.

Ależ też Dwayne „The Rock” Johnson jest zapracowany. Jak nie ratuje ludzi topiących się w morzu, przy okazji rozwiązując sprawę kryminalną, to trafia do świata gry lub walczy ramię w ramię z szybkimi i wściekłymi o lepszy świat. Za kilka miesięcy będzie specem od ochrony wieżowców, a póki co musi uratować przed zagładą Chicago w Rampage: Dzikiej furii.

Dawno nie miałem aż takiego problemu, by ocenić film. Nawet teraz, kiedy piszę tę recenzję, nie mam stuprocentowej pewności, nie tylko jaką notę wystawić, ale czy Ghostland Pascala Laugiera w ogóle mi się podobał. Chociaż w sumie już sam fakt, że nie umiem przejść obojętnie obok tej produkcji świadczy na jej korzyść.