Jeżeli mamy do wykonania powtarzalną czynność, to w zależności od tego, jak bardzo się nią zainteresujemy, może ona trwać wieki, lub wręcz przeciwnie i nawet się nie zorientujemy, kiedy wskazówki na zegarze zataczają kolejne koła. Gdy jakaś gra potrafi sprawić, że nie zauważymy upływu czasu, to można uznać ją za udaną. Nawet pomimo swoich wad.

Czasami myślisz, że widziałeś już wszystko i zagrałeś w najdziwniejszą grę, jaką tylko się dało. I wtedy w twojej bibliotece ujawnia się nowy okaz, a w nim możliwość wcielenia się w uśmiechniętą truskawką z kuszą w ręku strzelającą do gigantycznego pingwina z rękawicami bokserskimi. Mógłbym napisać, że najdziwniejsze już za mną, ale jakoś przestałem w to wierzyć.
 

Budzisz się i wiesz, że czas ruszać. Zaczynasz od zbierania potrzebnych zasobów. Nagle pojawia się arka Okkarian, wiesz, że dasz radę. Kilka fikołków i po krzyku. Wtedy dociera Korweta. To nie miejsce na taki pojedynek, a najlepszym wyjściem jest szybka ucieczka. Gdy już jesteś na miejscu, następuje uderzenie. Na czołówce pojawiła się asteroida. Wybuch przyciemnia ekran, a ty budzisz się, wiedząc, że szykuje się kolejna wyprawa. Takie już życie w tym gatunku.

Witam wszystkich czytających! Jestem tutaj nowy, więc z góry przepraszam za błędy które z pewnością popełnię - postaram się je potem edytować. Ostrzegam również o wszystkich możliwych spoilerach, więc jeśli masz grę w planach to lepiej nie czytaj. Przejdźmy do rzeczy...

Premiera TLOU2 tuż tuż, więc stwierdziłem, że przejdę sobie dla przypomnienia jedynkę. W końcu nie robiłem tego od dobrych trzech lat. A skoro i tak gram czysto dla fabuły, to stwierdziłem, że może ktoś chciałby odświeżyć ją sobie ze mną, więc... oto jesteśmy.

Po ponad roku czasu grania na PS4, chyba mogę wyrazić swoje zdanie co do tego tytułu, nie jest on bez wad, ale jednak jest godny uwagi.

Coraz częściej twórcy niezależnych gier mobilnych szukają dodatkowego źródła zarobku na konsolowych platformach. Pomimo tego, że od razu widać pochodzenie takiej produkcji i tak się w to idzie. Później przez pozytywne opnie, odpala się polecaną produkcję i jak kamieniem w twarz dostajesz tanim, zrobionym na szybko gameplayem.

Są takie gry, które pojawiają się co roku, a zmiany zaprezentowane przez twórców są minimalne. Głównym wrogiem jest czas. Jedyne co się liczy to wydawanie kolejnych części przez lata. Tak jest i z LEGO. Tutaj nawet nie ma próby oszukiwania, że mamy do czynienia z czymś nowym. Po prostu kolejne uniwersum do odhaczenia. Ku mojemu zaskoczeniu, z Ninjago jest troszkę inaczej.
 

Kocham platformówki. Kocham PlayStation. Nic więc dziwnego, że większość swojego dzieciństwa spędziłem na ogrywaniu takich klasyków, jak Crash Bandicoot, Ratchet & Clank, czy Jak & Daxter. Dziwnym jest natomiast to, że przez te wszystkie lata młodzieńczej samowolki nie miałem nigdy okazji zapoznać się z pewnym, równie znanym, co poprzednicy, fioletowym smokiem. Dzięki nabytym ostatnio Spyro Reignited Trilogy zdołałem jednak wreszcie nadrobić zaległości...

Swego czasu, Monster Hunter: World było największą, grową niespodzianką, jaką postanowiłem sobie nieco spontanicznie sprawić. Dziś, praktycznie 2 lata później, monotonne polowanie na potwory oraz niekończący się grind bawi mnie równie mocno, co te kilkadziesiąt miesięcy temu. A wszystko za sprawą stosunkowo świeżego jeszcze, masywnego rozszerzenia - Iceborne.

Po świetnych przygodach Sheparda nowy Mass Effect miał wysoko zawieszoną poprzeczkę. Na tyle wysoko, że kolejna gra musiała być idealnie oszlifowana względem fabuły i oczywiście nowej szaty graficznej, tym bardziej, że na nową część tego tytułu czekaliśmy aż pięć lat.

Istnieje takie portugalskie słowo, "Saudade", bardzo trudne do wiernego przetłumaczenia na język polski. Oznacza pewnego rodzaju melancholię i tęskonotę za czymś lub kimś, lecz odbieraną w sposób pozytywny - z dumą i z radością. To poczucie szczęścia, że doświadczyło się czegoś, co nieuchronnie przeminęło i już nigdy nie wróci. Poniższa recenzja nie zawiera spoilerów.

Moi ludzie walczyli o przetrwanie. Zamarzali, by zebrać trochę węgla potrzebnego do uruchomienia generatora. Dzieci pracowały w kopalniach, a ciała ich martwych rodziców porzucaliśmy w śniegu. Zwiadowcy zaginęli, a my? Braliśmy ostatni oddech, zanim temperatura spadła do -150 stopni Celsjusza.

W 2009 roku From Software spłodziło tytuł, który niemal natychmiastowo zapoczątkował zupełnie nowy gatunek. Demon's Souls pokazało graczom, że wymagająca oraz oparta na eksploracji przepastnych lokacji rozgrywka może być, wbrew pozorom, niezwykle przyjemnym oraz satysfakcjonującym doświadczeniem, inspirując tym samym szereg twórców do projektowania podobnych wyzwań. Jednym z wyników tejże inspiracji jest właśnie Code Vein - przedmiot niniejszej recenzji.

Już od dłuższego czasu chciałem się podzielić tymi przemyśleniami które zawarłem w poniższym tekście a, że rok chyli się ku końcowi powinienem to zrobić zanim straci datę ważności.