Po premierze Cyberpunka 2077 rozpętała się burza. Niby wcześniej recenzenci narzekali nieco na liczne błędy wersji PC, ale wystawiali mu dobre oceny. Gdy jednak w swoje ręce grę dostali konsolowcy, rozpętało się piekło. Gra na starszych sprzętach była ledwie grywalna, co wywołało gniew graczy. Mało jednak mówiło się o działaniu produkcji na słabszym sprzęcie, bo dziennikarze testowali ją na potężnych maszynach. Jak zatem sytuacja ma się na mniej wydajnych konfiguracjach?

Z czeluści rezydencji Diablo wychodzimy początkowo poza Ziemię, później pod wodę, a finalnie w chmury. Czyli dwie związanie ze sobą serie gier wideo łączące w sobie zarówno grę fabularną jak i FPS-a – a najbardziej różniąca je kwestia mogłaby zostać zamknięta w jednym, czyli „zysk”. Panie i Panowie, w ramach mojego setnego bloga (ale nie setnej GROmady mojego autorstwa, jakby co) przedstawię wam opowieść o seriach System Shock oraz BioShock.

Gdyby jeszcze kilka lat temu ktoś powiedział mi, że w przyszłości będę namiętnie ogrywał chińską grę mobilną na swoim PS4, to parsknąłbym tylko śmiechem i zażartował, że prędzej jakiś śmiercionośny wirus wstrząśnie całym światem nim z własnej, nieprzymuszonej woli sięgnę po tytuł tego typu. I wiecie co?

Cyberpunk od premiery robi niemałe zamieszanie wokół siebie. Niestety w większości przypadków nie takie jakie do końca chciałoby rodzime studio odpowiadające za ten produkt. Porównania do TLoU2, czy innych gier wylewają się z każdego zakątka internetu. Czy rzeczywiście z grą jest tak źle jak to malują?

Mini seria historii strzelanin ma dzisiaj już czwarty odcinek - Po Samie, pogromcy demonów czy historii Master Chiefa pora na kolejną przygodę. W odróżnieniu od nich pierwsza odsłona rzadko jest tą najwyżej ocenianą, niemniej tak jak Serious Sam dość luźno podchodzi do powagi. Panie i Panowie, przed wami Borderlands i jego pokręcona historia.

Serii Ys nigdy nie udało się przebić do świadomości graczy w Europie. Ba, nawet w USA, gdzie japońskie produkcje są popularne o wiele bardziej, nie każdy jest z przygodami Adola Christina zaznajomiony. Sam do mniej więcej 4-5 lat temu nie byłem. Tym bardziej chcę zwrócić waszą uwagę na Ys VIII: Lacrimosa of Dana.

Gier typu rogue-like/rogue-lite w ostatnich latach było całe multum. Ciężko żeby ktoś wśród tego zalewu produkcji nie znalazł czegoś dla siebie. Nawet jednak i najwytrwalsi fani mogą po czasie się zmęczyć taką formułą rozgrywki. Wtedy jednak wbija całe na biało Chidren of Morta, gdzie na pierwszym planie stoi...narracja.

The Surge to wydany w 2017 roku soulslike, który nie zrobił większego wrażenia na szerokiej publice fanów gatunku. Osadzony w futurystycznej korporacyjnej fabryce, wciela nas w postać Warrena, świeżo zatrudnionego pracownika, który nieszczęśliwie trafił w sam środek wydarzeń, określonych mianem tytułowego "przeciążenia". Jak jednak tytuł wypada w całej swojej okazałości? 

Dziki Zachód przybierał już najróżniejsze formy. Od wielkich otwartych światów, po liniowe FPS-y. Jak zwykle to twórcy niezależni bawią się w próby wszelakich mieszanek gatunkowych i tematycznych. Tym razem taka mutacja jest szczególnie ciekawa, bo mamy połączenie RPG z bazgrołową stylistyką.
 

23 lata. Tyle dokładnie lat minęło od premiery oryginalnego Final Fantasy VII, tytułu który tak mocno spopularyzował gatunek japońskich RPG na całym świecie. 10 kwietnia 2020 roku dla całej rzeczy graczy był niczym święto a, że akurat jego premiera wypadła w okolicach Wielkanocy to już mniejsza o to. W roku 2015 została nam złożona pewna obietnica. I właśnie tamtego dnia kwietnia została ona spełniona.

Wydaje wam się, że to Final Fantasy jest najpopularniejszą serią gier od Square Enix? A mówi wam coś nazwisko Toriyama? A może Dragon Ball? W większości świata Ostatnia Fantazja jest uznawana za synonim gier jRPG i jeżeli ktoś kojarzy cokolwiek z tego gatunku na 99% będzie to właśnie "Fajnal". W kraju z jakiego ten gatunek się wywodzi triumfy świeci jednak coś innego. Seria która włada sercami i portfelami Japończyków od prawie 35 lat. A imię jej Dragon Quest.

Istnieje takie portugalskie słowo, "Saudade", bardzo trudne do wiernego przetłumaczenia na język polski. Oznacza pewnego rodzaju melancholię i tęskonotę za czymś lub kimś, lecz odbieraną w sposób pozytywny - z dumą i z radością. To poczucie szczęścia, że doświadczyło się czegoś, co nieuchronnie przeminęło i już nigdy nie wróci. Poniższa recenzja nie zawiera spoilerów.

Po wyprawie w przyszłość przechodzimy do fantasy, gdzie śmierć nie kończy, co wręcz rozpoczyna nowy okres coraz mocniejszego gracza. Który to po trudach i znojach wykona ten ostatni zabójczy cios i na nowo spróbuje tchnąć ducha w straconą krainę.

Dzisiaj opowieść z wyprawy na pewien statek, gdzie coś poszło nie tak z systemem - i to tak srogo. I podczas gdy część myśli, że ma to związek z instalacją Windowsa Vista, tak naprawdę doszło do ataku ze strony krzewiącego jedność bytu. Czyli pora na System Shock 2, który tak samo jak poprzednik, przecierał szlaki w tym, jak tworzyć grę, by została ona zapamiętana na lata. Choć na tą pamięć musiał poczekać kilkanaście lat.

Czwarta odsłona cyklu opowieści o znanych deweloperach, bo czasem, by zrozumieć rozwiązania zawarte w pewnej serii, trzeba zajrzeć do historii jej twórcy. Myślą przewodnią tego cyklu niech będą słowa zmarłego kilka lat temu Satoru Iwaty:
"Ponad wszystko, gry wideo mają być jedną rzeczą: Zabawą dla każdego."