Recenzja gry: LEGO Marvel Super Heroes

O ile poprzednie gry LEGO konwertowały sceny z filmów na potrzeby gry, tak w LEGO Marvel twórcy pokusili się o zaadoptowanie klasycznych marvelowskich setpiece'ów podpartych scenami z przeróżnych filmów czy komiksów, w których to występowały postacie z tego uniwersum. Do kompletu bohaterów zapożyczono również ich zajadłych wrogów (Spider-Man vs Venom, Wolverine vs Sabretooth, itd.) i wszystko to razem całkiem sprawnie połączono w fabule. I tak Dr Doom łączy siły z Lokim, Magneto i całą resztą pozostałych łotrów (Duma Dooma:) ), z których każdy staje się grywalny zaraz po ich pokonaniu. Taki misz-masz bohaterów wydawałby się chaotyczny jednak deweloperzy z Traveler's Tales gładko z tego wybrnęli. Jesteśmy na przykład świadkami potyczki Hulka z Abomination (film Hulk z 2008 roku z Edwardem Nortonem), podczas gdy tuż za rogiem Spider-Man próbuje poradzić sobie z Sand Man'em (film Spider-Man 2 z 2004 roku), a w całym tym chaosie spokojnie lata sobie Iron Man wrzucając co niekiedy niewybredne teksty. Oczywiście panowie łączą siły w celu wspólnego pokonania zagrożeń. Bohaterowie przedstawiani są stopniowo i ani przez chwilę nie czujemy się przygnieceni ich ogromną ilością.

Sam trzon rozgrywki nie uległ specjalnym zmianom - zabawa dalej opiera się na staroszkolnym przechodzeniu plansz, zbieraniu wszelakich znajdziek, odkrywaniu sekretsów, potyczkach z wrogami. W porównaniu do innych gier z tej serii dynamika została znacznie podbita, a to z racji operowania przez gracza tytułowymi superbohaterami, którzy to ani myślą o chodzeniu. Latanie, skakanie , bujanie się na linie w połączeniu z często 'wybuchowymi' ich zdolnościami wprowadza na ekranie chaos. Ale jest to chaos walki, w której czuć że mamy pod kontrolę prawdziwych bad-assów od Marvela! Zdolności oczywiście używamy do przechodzenia z góry narzuconych zadań. I tak na przykład Spidey potrafi użyć swojego pajęczego zmysłu w celu odkrycia dogodnego celu do złapania pajęczyną, Czarna Wdowa unika kamer, a Kapitan Ameryka dzięki akrobatycznych zdolnościom potrafi dotrzeć do miejsc niedostępnych dla innych.



Niektórzy bohaterowie łączą cechy kilku mniej znanych wyjadaczy, ale generalnie postacie są tak zróżnicowane, a dostępnych skilli jest na tyle sporo, że żadna z niech nie stanowi przysłowiowego piątego koła u wozu, więc każdym z nich gra się przyjemnie. Niektóre ze zdolności wydają się dodane na siłę i nijak się mają do upodobań bohaterów znanych z filmów/komiksów. Jak bowiem wytłumaczyć zdolność Wolverine'a polegającą na.. kopaniu pazurami w ziemi? Zdaje się, że sama regeneracja by mu nie wystarczyła i trzeba było urozmaicić jego arsenał ruchów. Takich nieścisłości jest jednak naprawdę niewiele i aż dziw bierze, jak została zachowana indywidualność pozostałych postaci. Dodatkowych bohaterów odblokowujemy po ukończeniu konkretnych misji albo po ich zakupieniu (walutą jak zawsze są drobne klocki pozostające po zniszczonych elementach/wrogach). Niektórzy z nich dysponują unikatowymi zdolnościami potrzebnymi do ukończenia danego poziomu, tudzież odblokowania 'tego ostatniego sekretsa'. Na tym systemie opiera się replay-ability tego tytułu - na ponownym odwiedzaniu ukończonych już map i wykorzystywaniu umiejętności plastikowych ludzików.

Tym razem standardowy dla serii hub, z którego przenosimy się do kolejnych misji oraz gdzie ewentualnie możemy odblokować kolejne postacie, został zastąpiony przez sporych rozmiarów Manhattan. Wyspa ów kryje w sobie wiele niespodzianek, miejsc do odwiedzenia, zagadek do rozwiązania i złotych klocków do zebrania. Spędzimy tu wiele czasu świetnie się bawiąc wykonując misje poboczne, testując zdolności bohaterów czy po prostu zwiedzając na przykład Stark Tower czy Akademię X-Men'ów. I o ile sam tryb fabularny można ukończyć w 12 godzin, co jest standardem dla tych gier, tak co najmniej drugie tyle można poświęcić na przeczesywanie Manhattanu w poszukiwaniu znajdziek i innych, wcześniej wymienionych przeze mnie elementów. Jeżeli chodzi o wszelakie zagadki czy elementy wymagające użycia szarych komórek, to w tym elemencie dopiero uświadamiamy sobie, że LEGO Marvel Super Heroes jest przeznaczone dla młodszego gracza, chociaż zdarzają się chwile zagwozdki będące jednak wynikiem bardziej niekonsekwencji ze strony dewelopera niż samego stopnia trudności łamigłówek. Długo głowiłem się nad tym, jak pomóc ludzikowi zdegustowanemu przez to, że inni nie chcą stać w kolejce. A dopiero w misji przede mną stało odkrycie telekinetycznych mocy potrzebnych do wykonania zadania. I kiedy podczas samych misji jesteśmy prowadzeni za rączkę (co 10 sekund gra nam przypomina, że potrzebujemy dużej postaci do podnoszenia ciężkich przedmiotów) tak we free roam’ie zdarzają się takie kwiatki. 

Gra może i wygląda infantylnie, ale w niczym to nie przeszkadza i przy każdym LEGO bawię się wyśmienicie! Dodajmy do tego, że gra rumieńców nabiera w co-op’ie i aż dziw człowieka bierze jak bardzo można przeklinać, denerwować się i pluć kwasem przy tak słodkiej, kolorowej i przystępnej grze. Wiele akcji wykonywać jednocześnie w celu osiągnięcia sukcesu, co bardzo pomaga w przybijaniu sobie nawzajem piątek po ukończeniu zadania. Od zarania dziejów wiadomo, że nic tak nie zbliża ludzi jak wspólne wykonywanie czynności i nie inaczej jest w przypadku LEGO Marvel. Dodatkowo można się kłócić kto kim ma grać, bo wiadomo, że każdy chce być Iron Manem albo Wolverinem:) Split screen sprawuje się tak samo wyśmienicie jak w poprzednich częściach - ekran elegancko przedziela się linią zmieniającą swoją orientację w zależności od położenia bohaterów. A kiedy jesteśmy blisko siebie dwa rozdzielone wcześniej ekrany gładko łączą się w jeden, linia zanika i już możemy zacząć bić się nawzajem po buźkach. CO-op jest tym z rodzaju drop-in, drop-out, więc jest bardzo dla gracza przystępny i nie wymaga wybrania jakiegoś specjalnego trybu gry dla dwóch graczy.