Goal 3

Goal 3 to jedna z bardziej rozpoznawalnych gier na NES'a jak i na poczciwego Pegasusa. Do dziś gra się świetnie w ta grę. Pozycja obowiązkowa do ogrania :)

Jedną z ciekawszych gier mojego dzieciństwa była "Kunio-kun no Nekketsu Soccer League", znana również pod nazwą "Goal 3". Została wydana na NES'a w 1993 r. przez firmę Technōs Japan Corporation. Na samym początku warto wspomnieć, że w grze panują nieco inne zasady niż w realnej piłce nożnej. Rozgrywkę cechowała pewna brutalność, jednak zawierała również sporo humoru, np. zabawne miny zawodników i ich specjalne strzały (nieraz wyciskały łzy ze śmiechu).

Gra serwowała trzy tryby rozgrywki. Pierwszy turniej umożliwiał jednemu lub dwóm graczom rozegranie aż szesnastu meczy z dowolnie wybraną drużyną z pośród dwunastu dostępnych. Na końcu czekał nas oczywiście finał o puchar Technos (niektóre kody umożliwiały przejście od razu do końcowego meczu). Sparingi stanowiły rozgrzewkę przed turniejem. Pozwalały na rywalizację po między dwoma (maksymalnie do czterech) graczami. Gra umożliwiała jeszcze przeprowadzenie rzutów karnych.
Twórcy udostępnili do zabawy stosunkowo małe boisko i sześciu zawodników w drużynie, z czego kilku posiadało, tzw. umiejętności specjalne, np: drybling, wirujący i eksplodujący atak, czy dopalacz. Każda drużyna miała jeden specjalny atak, który mogli wykonywać wszyscy zawodnicy. Wyjątek stanowiła główna drużyna japońska "Nekketsu" z kapitanem Kuniem na czele (każdy z zawodników posiadał specjalny atak). W podstawowy skład wchodziło czterech obrońców i pomocników, dwóch napastników oraz bramkarz. Dostępne były również drużyny innych narodowości: Brazylii, Argentyny, Meksyku, Anglii, Niemiec, Włoch, Korei Południowej, Gwinei, Kamerunu, Mongolii i Tajlandii. Jak już wspomniałem, na boisku pozwalano na niezbyt niesportowe zachowanie (faulowanie przeciwników), za które nie groziła żółta lub czerwona kartka i rzuty wolne. Wyjątek stanowiły rzuty karne.

Podczas meczu gracz może poruszać jednym zawodnikiem (resztą steruje komputer), przyciskając jedynie dwa guziki (bardzo prosta sterowalność). Postać zachowuje się odpowiednio do sytuacji na boisku. Jeśli zawodnik (którym poruszamy) mija członka drużyny, można mu wydać polecenie podania lub oddania strzału. Natomiast przeciwnika należy uderzyć, bądź bezkarnie sfaulować. Przy samej bramce, naciskając odpowiedni guzik, zawodnik oddaje strzał zwykły lub specjalny. Rozgrywka jest dynamiczna i niezwykle intensywna. Gracz dysponuje zaledwie sekundą czasu na podjęcie decyzji o dalszym działaniu.
Grafika, jak na NES'a, była świetna. Postacie dobrze wykonane z humorystycznym odwzorowaniem mimiki twarzy i zachowania, np. uderzenie przeciwnika skutkowało wytrzeszcze oczu... Nieco mangowa grafika do dziś cieszy oko i pozwala na długie godziny zapomnieć o całym świecie. W grze pojawiły się również warunki pogodowe, np. deszcz, kałuże, burza (do dziś uśmiecham się szeroko na widok pioruna uderzającego mojego zawodnika).
Muzyka stanowiła jedynie tło i jak w większości gier na NES'a była sprawą drugorzędną. Nie zachwycała i nie stanowiła przeszkody w przyjemnej grze. Po krótkim czasie można było się do niej przyzwyczaić i zwyczajnie zignorować.
Głównymi zaletami gry "Goal 3" jest prostota rozgrywki i spore możliwości zagrań. W Polsce, dzięki dużej popularności piłki nożnej, gra stała się jedną z najbardziej rozpoznawalnych pozycji na NES'a. Do dziś wspominam długie godziny spędzone z kumplami na rozgrywaniu mistrzostw w świecie "Goal 3".