Średniowieczne marginalia i taktyczne pojedynki. Inkulinati [Recenzja]

W ostatnim dniu stycznia swoją światową premierę, a dokładniej premierę we wczesnym dostępie otrzymała pewna, długo wyczekiwana produkcja polskiego niezależnego studia Yaza Games. Tytuł gry - Inkulinati, czerpie inspiracje ze średniowiecznych iluminacji. Zapewne dobrze pamiętacie, lub miewacie flashbacki z czasów podstawówki i liceum, gdzie wertując obrazkowe kopie średniowiecznych ksiąg, natrafialiśmy na marginesach na takie wymyślne stworzenia, przerysowane postacie, niczym wyjęte ze średniowiecznych kreskówek. Te właśnie kolorowe rysunki, często będące zdobieniami tekstów sprzed 700 lat, stały się inspiracją dla twórców gry. 

Studio postanowiło stworzyć na ich podstawie strategię turową, o zasadach bardzo zbliżonych do klasyków pokroju Darkest Dungeon, ale mającą przyjemniejszą oprawę audio-wizualną, przystępny dla każdego humor oraz iście średniowieczną otoczkę. Gracz pokieruje w niej legendarną grupą iluminatorów, toczących pojedynki na kartach średniowiecznych manuskryptów. Początki wydają się banalne. Tworzymy drużynę, rozwijamy armię i uczymy się taktyki. Jednak po wyjściu z prologu uświadamiamy sobie z jak wysokim progiem wejścia mamy do czynienia. To nie jest wyśrubowany poziom Mutant Year Zero, spisywanie statystyk i łut szczęścia. Tutaj warunki dyktuje najczystszy atrament!

Kampania na początek

Mimo iż twórcy zdecydowali się wydać grę we wczesnym dostępie, już na start zaoferowali masę dobrej zabawy i możliwości. W założeniu tytuł ten rozwijany będzie przez rok, aż do oficjalnej, pełnej premiery gry. Na tym etapie twórcy mogą pochwalić się bardzo rozbudowaną grą, która w moim odczuciu jako gracza, który spędził w niej ponad 30 godzin, uważam za bardzo dobry wynik. Inkulinati na tę chwilę jest świetną grą nastawioną na zabawę w trybie kampanii dla pojedynczego gracza, ale w przyszłości twórcy chcieliby również rozbudować raczkujący wciąż system wieloosobowy, by starcia zyskały na wyrafinowanym smaku, ale i wysokim - nieokiełznanym przez AI, poziomie trudności.

Zanim rozpoczniemy realną rozgrywkę, polecam zapoznanie się z opcjonalnym samouczkiem, wdrażającym nas w rozbudowany świat gry. Moim zdaniem to "must have" dla osób, którym spodobała się oprawa wizualna i są mocno zaciekawieni taktyczną turówką, jaką ten tytuł oferuje. W późniejszych etapach może być bardzo trudno, gdyż gra posiada dość wysoki próg wejścia. W sumie to nawet nie dziwne, skoro aspekty walki zostały w niej tak mocno rozbudowane. Każda z postaci posiada własne umiejętności, statystyki, afiksy, styl gry ... jest w czym wybierać. 

Rozpoczynając zabawę jako Inkulinati, warto poświęcić chwilę i stworzyć swoją indywidualną postać. To ona, jak na członka legendarnego zakonu przystało, poprowadzi do walki zastępy wiernych wojowników. Tutaj do wyboru mamy kilka postaci, a każda z nich umożliwia przyjęcie innej taktyki oraz sposobu prowadzenia walk. Możemy dla przykładu wcielić się w żądnego krwi rycerza, posiadającego zdolności przywódcze, uwielbiającego walkę frontalną, ale i możemy postawić na drobniutką siostrę zakonną, wykorzystującą moce modlitwy do uzdrawiania swoich sług. Każda z postaci ma dobre jak i złe strony, ale to od gracza zależy, na jaki rodzaj taktyki wybierze i na jakis sposób gry postawi.

Główkowanie, poziom hard

W produkcji tej wcielamy się w mistrza pióra, który dzięki swym nadprzyrodzonym zdolnościom ożywia średniowieczne księgi. Być może robi to ze zwykłej nudy, bądź dla zabicia czasu przy tworzeniu tych arcydzieł, które i tak zostaną docenione dopiero za bagatela ~700 lat. Niemniej jednak trzeba pamiętać, iż Inkulinati jest rozbudowaną taktyczną turówką, której mechaniki są bardzo charakterystyczne dla dzisiejszych cyfrowych karcianek. Rozgrywka opiera się na sprawnym zarządzaniu wojska na podstawie zdolności bohaterów, statystyki oraz umiejętności specjalne. Do tego dochodzą rozbudowane poziomy, najczęściej mieszczące się na stronicach otwartej księgi, dopieszczone wysposażeniem, ale i śmiercionośnymi pułapkami.