Metal Gear Solid NOWADAYS ! - Czyli czy warto dziś poświęcić czas na grę sprzed 10 lat.

    Jako że seria Metal Gear Solid jest wszystkim znana (nawet tym którzy nigdy nie nakarmili nią swojej konsoli) tak Ci którzy jej zasmakowali, w większości zrobili to jeszcze za czasów wielkich dni produktu Hideo Kojimy.

    Jakoś tak się stało, że pominąłem ten tytuł, albo to on pominął mnie, bo dziś, zagrywając się w niego dokładnie tak się czuje. Aby nic mi nie umknęło (a znawcy tytułu zdają sobie sprawę, że ma co umykać) postanowiłem zacząć chronologicznie, od początku całej historii, a tym początkiem jest część trzecia całej serii o podtytule Sneak Eater. Ta ukazała się w 2005 roku, więc uwstecznienie technologiczne jakiego doznałem, było spore, aczkolwiek nie tak spore jak zakładałem. Co więcej, są rzeczy które wręcz mnie zaskoczyły.

    Zacznijmy od filmików, które podobnie jak rozmowy z "górą" niemiłosiernie się ciągną, i są zdecydowanie zbyt częste, jak na czas gry między nimi. Mimo to łapię się na tym, że ich reżyseria, sposób w jaki ukazują sytuację, udźwiękowienie - przyciągają moją uwagę niczym magnez, nie pozwalając mi na choćby chwilę rozkojarzenia. To tak solidna praca, że spokojnie można postawić ją obok, a nawet ponad niektóre dzisiejsze cutscenki. 

    Kolejna rzecz która mnie ujęła, to scenariusz, od samego początku wciągający mnie w wir wydarzeń i raczący intrygującym zwrotem akcji praktycznie "z miejsca". Po prostu wzbudza we mnie ciekawość o losy bohatera, i innych postaci które przedstawiła mi gra. Nie pamiętam kiedy ostatnio doznałem podobnego uczucia, grając w jakąkolwiek produkcję. 

    Nie kująca oczu grafika to być może zaleta wersji HD, aczkolwiek zostało mi powiedziane, iż na PS2 wyglądało to bardzo podobnie, co na tamte czasy prezentowało bardzo wysoki poziom.

    Gram na normalnym poziomie trudności, i gra jest mimo to naprawdę wymagająca ! Nie chodzi tutaj o szybkość z jaką tracimy życie, a skradanie. Mówię o sztucznej inteligencji wrogów, w niejednej dzisiejszej skradance właśnie ten czynnik leży i kwiczy. W tej grze nie biega się w obecności wrogów sprintem między krzakami, a najmniejszy błąd grozi wykryciem. Wrogowie są bardziej czujni kiedy wzbudzimy ich podejrzliwość, wtedy nawet szybciej potrafią nas dostrzec ! 

    Zaskoczył mnie również element leczenia ran, które są na tyle poważne, że musimy zająć się nimi natychmiast. W wypadku głębokich ran, które powodują krwawienie, nie wystarczy sam bandaż, musimy też odkazić ranę ! a nawet zaszyć  na koniec przyklejając plaster ! Opis rany informuje nas, jak jest źle, oraz co trzeba zrobić aby zapobiec dalszym komplikacjom. Nie pamiętam innej gry posiadającej tak rozbudowany system leczenia naszego protagonisty. Już nawet nie wspomnę o wydłubywaniu pocisków z ran podręcznym bagnetem. Do tego system kamuflażu, który dobieramy odpowiednio do otoczenia, co pomaga nam zamaskować się przed wrogami.

    Patrząc dalej, zauważyłem coś, czego nie widać w niektórych grach dzisiejszej generacji. Mianowicie postać biegnąca przez wysoką trawę, wchodzi z nią w interakcję, co powoduje rozpychanie trawy na boki. Zaskoczyło mnie również, kiedy wróg dostrzegł moją pozycję, podczas przeczołgiwania się przez zarośnięty teren. Pociski wystrzelone przez oponentów szarpały trawą pokazując ich tor lotu. Nie pamiętam aby pocisk w jakiejkolwiek innej grze, powodował ruch otoczenia przez które się porusza. Kojarzycie co dzieje się, kiedy strzelicie do przeciwnika w dzisiejszej strzelance ? Zbiera się i biegnie dalej. W MGS 3 trafiony przeciwnik, porusza się wolniej, kuleje, ma ograniczoną mobilność, oraz znacznie gorzej celuje.

    Podobno kiedy zbierzemy jedzenie, i zostawimy je w ekwipunku wychodząc z gry, jedzenie może zgnić, podczas naszej "przerwy" od grania. Ale ten element potwierdzę w możliwym kolejnym blogu, po ukończeniu całej serii (czyli nieprędko).

Gra posiada wiele więcej ciekawostek i elementów które powodują opad szczeny i podziw dla twórców. Takie wystrzelenie komuś broni z rąk, podczas wymiany ognia, to fajna sprawa. Za to zestrzelenie czerwonego beretu Ocelota podczas pojedynku (całkowicie przypadkowo), to już jest poezja sama w sobie.

    Jak to jest, że gra która ukazała się prawie 10 lat temu wprawia mnie w osłupienie tym, co sobą prezentuje? Hideo Kojima odwalił kawał świetnej roboty. Gra wciąga, wypchana jest widoczną dbałością o szczegóły, postacie są świetnie wykreowane, mimo przestarzałego systemu gry, gra się nadzwyczaj przyjemnie. Czy tylko ja doznałem takiego zaskoczenia podczas grania ? Jestem świadomy, że gier idealnych nie ma, i każda ma mniejsze lub większe błędy. MGS Zdecydowanie zalicza się do pierwszej grupy, poza tym, skupiam się na pozytywnych aspektach tej produkcji, gdyż gra w pełni na to zasługuje.

    Jeżeli ktokolwiek z was dopuścił się podobnego przewinienia co ja. Mam nadzieję że po przeczytaniu tego bloga nabierzecie chęci na nadrobienie zaległości, a może wyprzedziliście mnie, i już zagrywacie się w ten kawał growej historii? Pewnie wielu z was odpuści, bo MGS to długa seria, i niektórych sam system gry może później odepchnąć. Aczkolwiek nie sposób nie docenić tej produkcji. Prezentuje sobą wszystko to, czego wymagamy od dobrej skradanki, a momentami, nawet więcej.

    Na koniec chciałem podziękować Darkowi :) mojemu wiernemu towarzyszowi broni, Compadre bez którego pewnie nigdy nie miałbym okazji na docenienie tej pięknej składowej pasji którą wspólnie dzielimy. Dzięki jego namowom, (i nieustannym podpuszczaniu mnie :)) ostatecznie sięgnąłem po ten tytuł, nie żałuje ! Dzięki Chłopie !