RECENZJA- THE LAST OF US PART II
Pierwsza część "The Last of us" całkiem z resztą zasłużenie, przez wielu graczy uważana jest za najlepszą grę VIII generacji konsol. Świetnie opowiedziana historia wydawała się być zamkniętą całością. Sukces gry jednak był tak duży, że Sony nie mogło odpuścić wydania kontynuacji. Czy słusznie?
Gra rozpoczyna się kilka lat po wydarzeniach przedstawionych w oryginale. Życie w postapokaliptycznym świecie toczy się dalej, a bohaterowie wydaje się, że odnaleźli w nim swoje miejsce. Początek gry przedstawia codzienną rutynę Joela i Ellie dla których codziennym obowiązkiem jest odbywanie patroli. Na jednym z nich dochodzi do tragedii, która jest motorem napędowym całej fabuły. Ellie po traumatycznym wydarzeniu wyrusza w drogę by na jej końcu dokonać upragnionej zemsty. Struktura fabuły jest więc podobna jak w oryginale. To gra drogi. Nie będę więcej zdradzał bo odkrywanie kolejnych różnorodnych scenerii w jakich toczy się opowiadana historia to jedna z największych zalet całej produkcji.
Sama historia opowiedziana w grze nie jest przesadnie oryginalna. Ale też nie miała taka być. To nie jest thriller z setką zaskakujących zwrotów akcji. To smutna historia o tym ile człowieczeństwa może zostać uratowana w świecie, w którym śmiertelny wirus zabija wszystko co napotka na swojej drodze. Przez ten motyw znany z poprzedniej odsłony przewija się dodatkowo motyw zemsty. Motyw przedstawiony brutalnie i dosadnie. Gra stawia przed graczem uniwersalne pytania. Czy chęć zemsty jest usprawiedliwieniem naszych czynów? Czy zemsta oczyszcza czy niszczy? Autorzy na szczęście nie przedstawiają gotowych odpowiedzi.
Gra jako całość momentami nie tyle przeraża co szokuje. Wiele scen uderza dosłownością, inne nastawione są ewidentnie na grę naszymi emocjami. Niestety gry czasem mało wysublimowanej. Zdarzają się bowiem fragmenty gdy intencje twórców są na tyle czytelne, że całość trąci nieco tanim łopatologizmem. Na szczęście takich sekwencji jest niewiele.
Pod kątem fabularnym "The Last of us part II" należą się również słowa uznania za próbę przedstawienia konfliktu z dwóch stron. W pewnym momencie historię śledzimy oczami Abbie, która do tej pory rysowana była jako czarny charakter. Wcielając się w tę postać, poznajemy jednak jej motywację i zaczynamy rozumieć, że nie wszystko jest w świecie czarne i białe. Za ten zabieg należy się twórcom ogromny plus.
Pod kątem samej rozgrywki gra jest rozwinięciem tego co oferowała poprzedniczka. To przygodowa gra akcji z ciekawymi choć nielicznymi zagadkami środowiskowymi. Sama walka uległa tylko nieznacznym modyfikacjom. O ile model strzelania czy skradania nie przeszedł praktycznie żadnych modyfikacji, o tyle walka wręcz uległa drobnej korekcie. Atakowanie wrogów w bezpośrednim starciu wydaje się być bardziej dynamiczne i nastawione na nieco chaotyczną, ale przy tym bardziej realistyczna walkę o przetrwanie. Dzięki temu każde starcie jest dynamiczne i przebiegać może za każdym razem w zupełnie inny sposób.
Zwiedzane w grze lokacje nie są wąskimi korytarzami, ale też gra nie jest otwartym sandoboksem. Możemy zwiedzać dość obszerny teren działań, ale fabuła posuwa do przodu tylko wtedy gdy wykonamy z góry założone przez twórców działania. Na szczęście twórcy zadbali o to by historia toczyła się płynnie jednocześnie unikając ogromnych strzałek, które wskazywałyby nam gdzie mamy się w danej chwili udać. Można wprawdzie w menu włączyć podpowiedzi, ale domyślnie gra udziela nam wskazówek tylko wtedy gdy utkniemy w miejscu przez dłuższą chwilę.
W kwestii oprawy audiowizualnej drugie "The Last of us" prezentuje najwyższy możliwy poziom. Gra wygląda fenomenalnie. Poziom szczegółowości świata i dbałość o wszelkie detale zachwyca. Na każdym kroku widać ile pracy twórcy włożyli w tę grę. Przykładem niech będzie choćby plecak głównej bohaterki. Porusza się on zupełnie inaczej w zależności czy Ellie idzie wolnym krokiem czy biegnie. Programiści zadbali nawet o to by odwzorować ruch plecaka w zależności od wilgotności powietrza. Takie detale robią piorunujące wrażenie. Podobnie jak mimika postaci. Całości wrażeń audiowizualnych dopełniają rewelacyjnie odwzorowane warunki atmosferyczne. Deszcz jeszcze w żadnej innej produkcji nie wyglądał tak realistycznie.
Czy zatem gra to tytuł na pełnią dziesiątkę. Niestety nie do końca. W gąszczu zalet gry niestety można dostrzec niewiele mankamentów. System rozwoju postaci jest wg mnie najsłabszym elementem całości. Naszą postać możemy rozwijać w różnych kategoriach, które odblokowujemy dopiero poprzez znajdowanie poradników. Aby rozwijać naszą postać, autorzy zmuszają nas zatem do szukania "znajdziek" porozrzucanych po świecie gry. Szukanie poukrywanych przedmiotów w grze nie musi każdego bawić i powinno zostać jedynie opcją, a nie obowiązkiem dla osób, które chcą rozwijać postać. To moim zdaniem chybione rozwiązanie choć wiem że znajdzie pewnie też sporo entuzjastów.
"The Last of us part II" doskonały sequel, który stanowi rozwinięcie oryginału, a nie próbę zredefiniowania gatunku na nowo. Czy to samo w sobie jest problemem? Na pewno nie. Jeśli jednak na grę chce się patrzeć przez pryzmat pozycji rewolucyjnej, trzeba mieć to na uwadze. To gra świetna, momentami wręcz wybitna. Ale jako całość minimalnie ustępuje swojemu poprzednikowi. Być może to kwestia "syndromu" kontynuacji. W moim osobistym rankingu należy do ścisłej czołówki gier VIII generacji. Nie oznacza to jednak, że w tym rankingu zajmuje szczytową pozycję.
