Wiedźmin w pigułce - co przydałoby się wiedzieć przed zagraniem w Dziki Gon [+18]

BLOG
451325V
Wiedźmin w pigułce - co przydałoby się wiedzieć przed zagraniem w Dziki Gon [+18]
Obserwator | 12.05.2015, 17:32
Poniżej znajduje się treść dodana przez czytelnika PPE.pl w formie bloga.

Na wstępie zaznaczę, że większość poniższego opracowania powstała w oparciu o wikipedię, witchersite.pl, eurogamer.pl i kilka innych źródeł. Nie zamierzam nawet udawać, że to MOJA praca. Podobnie jak przy poprzedniej notce dotyczącej wymiany dysku, chciałem tylko zebrać wszystko w jedno miejsce.

Eee... Uwaga na spoilery? ;)

 

Świat Wiedźmina

 

Realia są stylizowane na typowe średnowiecze-fantasy, z drobnymi różnicami. W naszej wersji historii w średniowieczu nie były znane zagadnienia z zakresu np. genetyki ;)

Może na wstępie filmik:

Szybkie 10 faktów z historii

1. W tej części świata pierwszymi mieszkańcami były gnomy

2. Elfia rasa istnieje od kilkudziesięciu tysięcy lat

3. Elfy przybyły na swoich białych okrętach dobre tysiąc lat przed ludźmi; toczyły wojny z krasnoludami

4. 1500 lat temu - Koniunkcja Sfer

5. Pierwsze lądowanie - starożytny żaglowiec - statek wygnańców

6.  Ludzie zeszli z łodzi na plaże w ujściu Jarugi i w delcie Pontaru. "Z czterech lądujących statków robiły się trzy królestwa" (to oczywiście przenośnia), potem silniejsi połykali słabszych...

7. Elfy przez kilkaset lat udawały, że ludzi nie ma, potem ocknęły się i chwyciły za broń

8. ok.300 lat temu pierwsi Wiedźmini zaczęli jeździć po kraju wg. Rodericka de Novembre; wtedy ludzie byli intruzami, a tą ziemią władały potwory. Mutagenne eliksiry opracował w zamierzchłych czasach jakiś renegat- czarodziej, a następcy czarodzieja przez lata magicznie kontrolowali proces Zmian, którym poddawano dzieci

9. ok.200 lat temu Aelirenn poprowadziła elfy do walki

10. Po drugim starciu z ludźmi, elfy zaczęły niszczyć miejscowości, z których odchodziły, jak Shaerrawedd; przedtem opuszczały miasta pozostawiając je nietknięte - Novigrad, Oxenfurt, Wyzima, Tretogor, Maribor, Cidaris, Cintra

Elfy przegrywały. Bardzo przegrywały. Zginęła prawie cała młodzież elfia.

Ciekawostka: Elfy są tak długowieczne, że wydają się niemal nieśmiertelne, jednak płodne są tylko w młodym wieku. Rozumiecie już jakie były konsekwencje rebelii? Elfy wymierają.

Znany świat można podzielić na 3 zasadnicze rejony.

- Królestwa Północy

- Imperium Nilfgaardu

- pozostałe krainy (np. Zerrikania)

Powyżej mapa z podziałem politycznym.

Prawo niespodzianki - prastare prawo, wiążące daną osobę i dziecko-niespodziankę silną więzią przeznaczenia. Polega ono na tym, że jedna osoba oferuje drugiej "wszystko, czego sobie zażyczy". Wtedy obdarowywany wypowiada formułę "Dasz mi to, co masz, a o czym jeszcze nie wiesz", "dasz mi to co pierwsze cię przywita po powrocie do domu" chociaż może ona zostać ujęta w nieco innej postaci o tym samym przesłaniu.

Próba Traw - najsławniejsza z wiedźmińskich prób przeprowadzanych na młodych chłopcach, mająca na celu dać wiedźminowi jego nadludzkie zdolności i zmieniająca oczy z ludzkich w kocie. Wywołuje wśród czarodziejów wiele kontrowersji, ze względu na to, że przeżywa tylko czterech na dziesięciu chłopców. Nie wiadomo dokładnie na czym polega, ani o jakie "Trawy" chodzi. Jest to tajemnica wiedźminów.

Próba miecza - Jedna z prób wiedźmińskich. Rzadko przeprowadzana, stosowana zaraz po wyzwoleniu jedynie w szczególnych przypadkach. Polegała na pojedynku dwóch wiedźminów.

 

Opowiadania

 

Kwestia Ceny:

Geralt zostaje zaproszony na dwór królowej Calanthe, władczyni Cintry. Musi się przebrać za pewnego rycerza. Podczas uczty siedzi obok samej królowej. Ma ona dla Geralta ważne zadanie. Nie wyjawia mu jednak na razie, na czym ono polega, jest jednak pewna, że Geralt je wykona, gdyż według niej wykonanie każdego zadania to tylko "kwestia ceny". Tymczasem przyjęcie trwa dalej. Na uczcie jest wielu kandydatów do ręki księżniczki Cintry, Pavetty. Podczas uczty pojawia się jednak tajemniczy rycerz, Jeż z Erlenwaldu. Zgodnie ze swym ślubem nie zdejmuje on hełmu, dopóki nie wybije północ. Oznajmia, że Pavetta należy się jemu, zgodnie z prawem niespodzianki. Przed laty uratował bowiem życie jej ojcu, który zagubił się na polowaniu. Ten obiecał dać mu coś, co już ma, a czego się nie spodziewa. Była to właśnie Pavetta. Słowa te urażają władcę Skellige, Cracha an Craite i wielu innych rycerzy. Po stronie Jeża stają jedynie opiekun Cracha, król Eist, a także druid Myszowór i Geralt. Druid przypomina, że prawa niespodzianki nie należy łamać. Calanthe daje znać wiedźminowi, że to Jeża ma właśnie zabić, on jednak odmawia wykonania zadania. Wybija północ. Jeż zdejmuje hełm i ujawnia swą twarz, twarz jeża. Północ tak naprawdę jeszcze nie nadeszła - to podstęp Calanthe, by wszyscy zobaczyli "czym" jest adorator jej córki. Jeż oświadcza, że nie chce korony, tylko Pavettę, a Pavetta oznajmia, że chce z nim odejść. Wściekły Crach rzuca się na Jeża i rani go. Wówczas Geralt ogłusza Cracha i w obronie Jeża zabija trzech strażników. Pavetta wydaje z siebie krzyk, który powala na ziemię wszystkich ludzi. W ten sposób uwalnia się z niej moc, gen Lary. Nie mając doświadczenia, traci nad nią kontrolę, co grozi katastrofą, zniszczeniem sali i zabiciem uczestniczących w przyjęciu. Geralt i Myszowór przerywają jej kontakt z magią, oszałamiając druidzkim zaklęciem, połączonym z wiedźmińskim Znakiem Aard. Wybija prawdziwa północ. Jeż (a naprawdę Duny) odzyskuje ludzką twarz. Calanthe natomiast oddaje mu Pavettę. Duny wyjaśnia, że został zaklęty przez czarnoksiężnika, któremu naraził się jego ojciec. Od północy do świtu ma ludzką twarz, a w pozostałe godziny twarz jeża. Tylko prawo niespodzianki mogło zdjąć z niego czar. Wstaje ranek, a Duny ma normalną twarz. Calanthe zdjęła z niego klątwę swoją zgodą. Wyjaśnia się, że Pavetta może korzystać ze swojej mocy, ponieważ straciła dziewictwo (z Dunym). Eist (ukochany Calanthe, który osłonił ją przed mocą Pavetty) oświadcza się królowej i zostaje przyjęty. Gdy Duny chce nagrodzić Geralta, ten żąda od niego Prawa Niespodzianki. Okazuje się bowiem, że Pavetta jest w ciąży.

 

Ostatnie Życzenie:

Geralt i Jaskier łowią ryby nad rzeką. W ich sieć zaplątał się pewien tajemniczy dzban. Jaskier twierdzi, że jest w niej dżin. Geralt chce aby Jaskier pokazał mu dzban, ale bard nie chciał i zaczęła się szamotanina, w czasie której wypada pieczęć i wydostaje się dżin. Jaskier wypowiada dwa życzenia: pierwsze, by zginął jego rywal, trubadur Valdo Marx, drugie, żeby mógł się przespać z hrabiną Virginią. Nie zdążył jednak wypowiedzieć trzeciego, gdyż dżin zaczął go dusić. Geralt odpędza ducha (jak sądzi - egzorcyzmem, którego luźne tłumaczenie brzmi "idź się pierdol", czego Geralt nie wie), nie potrafi jednak uratować Jaskra, więc zabiera go do pobliskiego miasta. Ponieważ jest jednak późno strażnicy nie chcą go wpuścić. Litują się nad nim dopiero rycerz Vratimir i dwa półelfy: Chireadan i Errdil. Zapraszają ich do barbakanu. Nie potrafią jednak wyleczyć trubadura. Jedynym ratunkiem jest czarodziejka Yennefer z Vengerbergu, która przebywa w mieście. Wiedźmin rusza do domu kupca Beau Berranta, gdzie przebywa Yennefer. Czarodziejka jest zła, że ją ktoś nachodzi o tej porze, mimo wszystko godzi się pomóc Geraltowi. Odsyła go najpierw do łaźni, by się wykąpał. Odwiedza go tam i wiedźmin opowiada jej o całym zajściu. Yennefer przybywa do barbakanu i po niedługim leczeniu udaje jej się uzdrowić Jaskra. Czarodziejka szuka jednak pieczęci od dzbana, dzięki której mogłaby władać dżinem (ma ją Geralt). Wiedźmin oddaje ją czarodziejce i w czasie rozmowy zauważa, że Yennefer rzuciła na niego czar hipnotyzujący i zmusza go, by w jej imieniu zemścił się na paru ważnych osobach w tym mieście, które jej ubliżyły. Geralt wykonuje polecenie i bije tych, których nakazała mu Yennefer, w tym również rajcę Wawrzynoska. Miał również sprać kapłana Kreppa, ale ten obezwładnił go zaklęciem i strażnicy aresztowali wiedźmina, a także Chireadana, który próbował go bronić. Oboje wylądowali w lochu. Gdy Geralt się ocknął elf opowiedział mu wszystko, co się wydarzyło. Chireadan miał nadzieję, że wróci do miasta burmistrz Nevile, który jest jego znajomym i wyda sprawiedliwy wyrok, bo jeżeli nie, to wyrok wydadzą rajcy, w tym również Wawrzynosek. W celi odwiedza ich kat. Torturując Geralta pyta go, czy ma jakieś życzenia. Miał on jedno, żeby kat pękł. Ledwo to wypowiedział, a kat rzeczywiście pęka. Do miasta powraca burmistrz Nevile. Wzywa on do siebie obu skazańców i żąda wyjaśnień. Jest na nich wściekły, ale wspólnie z kapłanem Kreppem stwierdza z całą pewnością, że całe to zamieszanie powstało z powodu czarodziejki Yennefer. Krepp wyjaśnia również, że za pomocą pieczęci można władać dżinem i zmuszać go do spełnienia życzeń. Yennefer tymczasem zmusza Jaskra, by wypowiedział ostatnie życzenie, by wszyscy uwierzyli, że Geralt jest niewinny. Potem wyrzuca go przez portal do pokoju burmistrza, który przesłuchiwał właśnie Geralta i Chireadana. Zaraz po tym czarodziejka łapie dżina w magiczny okrąg i próbuje go schwytać. Nie może tego jednak zrobić, dopóki osoba rządząca dżinem nie wypowie wszystkich trzech życzeń. Dlatego nie złapie ducha, dopóki nie powie ostatniego życzenia. Geralt orientuje się, iż w rzeczywistości panem dżina - wbrew temu co wszyscy wcześniej przypuszczali - nie jest Jaskier, ale on sam (stąd pierwotna ucieczka dżina i zaniechanie przez niego zaduszenia Jaskra, a także pęknięcie kata w celi. Pierwsze życzenie musiało strasznie zirytować Dżina). Teraz Dżin szarpie się i próbując się uwolnić niszczy całe miasto. Geralt postanawia ją powstrzymać. Krepp tworzy portal i wiedźmin wbiega do jej pokoju. Czarodziejka chce go wyrzucić. Uwzięła się, że schwyta Dżina, choćby miało przy tym ucierpieć miasto. Wreszcie Geralt przyznaje jej się, iż to jego życzenia spełnia Dżin. Na żądanie czarodziejki wypowiada ostatnie: chce, by on i Yennefer stworzyli parę. Dżin spełnia życzenie, uwalnia się i ucieka. Niszczy przy tym dom, w którym siedzieli wiedźmin i czarodziejka, lecz na szczęście nic im się nie stało. Geralt wypowiada ostatnie życzenie i uwalnia Dżina. Treść życzenia nie była powiedziana wprost, lecz "skazywało" ono czarodziejkę i wiedźmina na siebie.

 

Okruch Lodu:

Geralt i Yennefer przybywają do Aedd Gynvael. Tam wiedźmin zostaje wynajęty do zabicia zeugla, który grasuje na tamtejszym śmietniku. Wykonuje zadanie i wraca do karczmy, gdzie się zatrzymał wraz z Yennefer. Czarodziejka przed snem opowiada mu o swoim byłym kochanku, czarodzieju Istreddzie, który obecnie mieszka w tym mieście. Snuje również legendę o tajemniczej królowej, która zimy saniami w powietrzu i rozsypuje na ziemię kawałki szkła, a każdy, którego taki kawałek trafi w serce, temu ono natychmiast zamienia się w okruch lodu i zaczyna podążać za królową. Wiedźmin idzie na spotkanie ze starostą Herboltchem. Przed jego kantorem na targu spotyka dowódcę gwardii starosty, Ivo Mirca "Cykadę", płatnego mordercę, za którego głowę wyznaczono sporą nagrodę. Widać, że zbój chętnie by skrzyżował miecz z wiedźminem. Herboltch oszukuje Geralta, nie płaci mu tyle, ile się należy. Następnie, szukając Yennefer, udaje się do domu Istredda. Nie zastaje tam jej, jednak dowiaduje się, że oboje czarodziejów łączy wieloletni, otwarty związek, który Istredd chciałby obecnie przekształcić w stałą relację. Próbuje on przekonać Geralta, by oddalił się i zastawił czarodziejkę w spokoju, gdyż jest w jej rękach tylko zabawką. Oburzony Geralt proponuje mu to samo. W trakcie kolejnej rozmowy z Yennefer czarodziejka wyjaśnia mu, że kocha ich obydwu i nie potrafi się zdecydować, którego z nich wybrać. Czarodziej i wiedźmin spotykają się ponownie i dochodzą do wniosku, iż skoro ich partnerka nie potrafi sama wybrać jednego z nich, rozstrzygną ten problem sami w pojedynku następnego dnia. Starosta dowiaduje się o wszystkim. Zaczepia Geralta siedzącego w karczmie, proponuje mu łapówkę w zamian za opuszczenie miasta i porzucenie pomysłu pojedynku, w którym zginąć może istotny dla miasta czarodziej. Wiedźmin jednak nie ma zamiaru go słuchać. Jest nerwowy i zdesperowany, rozdrażnia tym, chroniącego starostę, Cykadę. Następnego dnia, gdy Geralt chce wyjechać z miasta, natyka się w bramie na Cykadę. Jest bojowo nastawiony i chce się bić. Dochodzi do walki. Wiedźmin z łatwością rozprawia się z nim. Nie zabija go jednak, lecz tylko ciężko rani. Po chwili pojawia się Istredd. Dostał on właśnie wiadomość od Yennefer, mówiącą iż rozstaje się ona z nim i wyjeżdża z miasta. Zrozpaczony czarodziej zamiast magii zdecydował się w pojedynku z Geraltem użyć miecza, co praktycznie oznaczałoby dla czarodzieja samobójstwo. Geralt nie godzi się jednak walczyć z nim na takich warunkach i odchodzi. Wracając do karczmy spodziewa się już, jak brzmieć będziepachnący bzem i agrestem list, który i on dzisiaj otrzyma od swojej kochanki.

W tym opowiadaniu pada pierwsza wzmianka o Dzikim Gonie

"To ładne opisanie paskudnego zjawiska, jakim jest Dziki Gon, przekleństwo pewnych okolic. Niewytłumaczalny, zbiorowy szał, zmuszający ludzi do przyłączenia się do upiornego orszaku, pędzącego po niebie. Widziałem to. Rzeczywiście, często zdarza się zimą. Dawano mi nieliche pieniądze, bym położył kres tej zarazie, ale nie podjąłem się. Na Dziki Gon nie ma sposobu..."

 

Miecz Przeznaczenia:

Geralt zostaje wynajęty przez króla Venzlava z Brugge. Ma zanieść poselstwo do Brokilonu, królestwa driad, ogromnego lasu, leżącego w ziemiach owego króla. Wiedźmin przybywa do lasu, tam jednak zastaje zabitych rycerzy. Driady bowiem zabijały każdego, kto ośmielił się wejść na ich teren. Sam też otrzymuje ostrzeżenie, ale nie zamierza uciekać. Wśród trupów znajduje rannego rycerza Freixeneta, swojego przyjaciela, którego kiedyś odczarował, gdy ten był zaklęty w kormorana. Ten prosi go o pomoc w odnalezieniu zaginionej księżniczki. Po chwili pojawiają się driady. Znają one dobrze Geralta, kiedyś jedna z nich, Moren, córka ich królowej Eithne, złapała Geralta. Miał on posłużyć jako narzędzie rozrodcze driad, okazało się jednak, że jest wiedźminem, a zatem jest też bezpłodny. Dziwożony chciały go zabić, ale Moren wstawiła się za nim, gdyż go pokochała. Teraz Geralt wykorzystuje tę znajomość, by wypełnić swe poselstwo. Driady zabierają Freixeneta, zaś Geralta do Eithne prowadzi driada Braenn, która, jak wkrótce odkrywa Geralt, była kiedyś ludzką kobietą, ale została porwana przez driady jako dziecko. Gdy Geralt i Braenn idą tak przez las, napotykają małą dziewczynkę, zaatakowaną przez wija. Zabijają stwora, ale dziewczynka nie odnosi się do nich z szacunkiem. Mówi, że jest księżniczką, ma na imię Ciri i żąda traktowania godnego jej osoby. Chce uciec Geraltowi, przez co o mało nie zabija jej wściekła Braenn. W końcu wiedźmin grozi dziewczynce, że jeśli się nie uspokoi i nie przystopuje swego charakteru, to ją zbije. Groźba w końcu poskutkowała i mała się uspokoiła. Opowiada też swoją historię. Jej rodzice zginęli na morzu, ona zaś wychowuje się na dworze babki. Miała być wydana za księcia Kistrina, ale go nie kochała, a poza tym on zaś był zakochany w damie dworu. Więc uciekła z pomocą giermka. Dotarli aż tutaj, ale jej towarzysz zginął, a ona zagubiła się w lesie. Ponieważ zbliża się noc, Geralt, Braenn i Ciri zatrzymują się pod drzewem i zasypiają, wcześniej słuchając bajki Geralta o lisie i kocie. W końcu całe trio dociera do siedziby driad. Spotykają tam Freixeneta, którego driady wykurowały. Mają zamiar teraz wykorzystać go jako maszynę rozrodczą. Ciri zaś ma zostać driadą, chociaż dziewczynka nie chce tego, wciąż mówiąc o jakimś przeznaczeniu. Wiedźmin staje przed królowa driad, Eithne. Rozmawia z nią, ale nie dochodzą do porozumienia. Królowa nie chce zachować jedynie części lasu, che mieć go cały. Nie pomagają tłumaczenia Geralta, że nadchodzą trudne czasy i trzeba łączyć się z ludźmi. Królowa wspomina o swojej córce, Moren, która zginęła w obronie Brokilonu. Chce też przerobić Ciri na driadę, czemu Geralt się sprzeciwia. Obecna przy rozmowie Braenn przypomina sobie, wskutek jego słów, że była kiedyś człowiek i miała na imię Mona. Eithne daje Geraltowi do przeczytania wiersz, z którego wynika że przeznaczenia to miecz o dwóch ostrzach. Jeden z nich to Geralt, a drugi... to oczywiście śmierć, która za nim idzie. Następnie wezwana Ciri ma wypić Wody Brokilonu, mikstury, która ma zniszczyć pamięć ludzkich dzieci i zamienić je w driady. Księżniczka jednak wytrzymuje tę próbę i chce dalej zostać z Geraltem. Następnie Geralt pije wodę i dostaje halucynacji, wskutek których mdleje. Kiedy się budzi jest już poza siedzibą driad, a obok niego siedzi Ciri. Na skutek wizji zrozumiał coś ważnego: rodzicami Ciri byli Pavetta i Duny zwany Jeżem, którym kiedyś pomógł się połączyć. Teraz oni nie żyją, zaś mała Ciri jest jego dzieckiem przeznaczenia. Gerald nie chce jednak jej zabrać, lecz oddać Calanthe. Jadą więc do Cintry. Po drodze natykają się na oddział ludzi, którzy badali sprawę zabicia kupców przez driady. Geralt udaje przed nimi rycerza, który wraca z córką z wyprawy wojennej. Ciri zwraca rycerzom uwagę, że na pobojowisku jest ścięte drzewo, więc to nie driady napadły na kupców, gdyż nigdy nie ścięłyby one drzewa. Okazuje się, że to ci ludzie napadli na kupców i chcieli zwalić winę na driady. Teraz jeszcze chcą zabić Geralta i Ciri. Księżniczka ucieka na drzewo, zaś wiedźmin walczy zaciekle. W ostatecznej rozprawie pomaga mu salwa strzał driady Braenn, która poszła za nimi. Driada żegna się z nimi, ostatecznie też zrywając ze swoją przeszłością. Po chwili zjawia się wezwany przez owych zabitych ludzi druid Myszowór. Rozpoznaje on Geralta. Oznajmia Ciri, że jej babka jest na nią wściekła za ową ucieczkę i już czeka z rózgami. Wieczorem, przy ognisku, wiedźmin postanawia odjechać. Myszowór pragnie go namówić, by zabrał Ciri ze sobą, gdyż łączy go z nią przeznaczenie, a jemu nie należy się przeciwstawiać. Wiedźmin tłumaczy się, że nie wierzy w przeznaczenie. Druid ostrzega go, że i tak nie ucieknie przed Ciri. Geralt odjeżdża. Żegna go okrzyk Ciri, która błaga go, by ją wziął ze sobą i że tak przed nią nie ucieknie, gdyż ona jest jego przeznaczeniem.

 

Coś Więcej:

Po upadku Cintry Geralt wędruje po Brugge w poszukiwaniu zajęcia. Na moście na środku uroczyska spotyka kupca Yurgę, który wracał właśnie z towarem do domu. Spieszył się, więc wybrał krótszą drogę przez owiane złą sławą uroczysko. Cmentarzysko po wojnie Nilfgaardu z Nordlingami owiane było złą sławą upiorów, które się na nim zalęgły. Ludzie Yurgi, przerażeni, uciekli. Sam Yurga jednak nie chciał zostawiać towaru i poprosił Geralta o pomoc. Ten zgodził się, pod warunkiem, że kupiec da mu coś, co już ma, a czego się nie spodziewa. Kupiec obiecał, więc wiedźmin stanął do walki z ghulami, które pojawiły się w rejonie mostu po zmroku. Poraniły go one dotkliwie, ale zostawiły kupca w spokoju. Yurga wziął nieprzytomnego wiedźmina na wóz i wraz ze swoimi ludźmi, którzy wrócili po niego, zabiera go ze sobą. Wiedźmin był poważnie ranny. By uśmierzyć ból wziął wiedźmińskie środki przeciw ranom, a także halucynogenne. W swoich wizjach widzi Yennefer, w czasie odległego o sześć lat Belleteyn. Czarodziejka doradziła mu wtedy wyjazd do Cintry Następnie przypomniał sobie swoją wyprawę do Cintry po swe dziecko przeznaczenia. Od Myszowora dowiedział się, że Pavetta i Duny zginęli na morzu Królowa Calanthe poprosiła Geralta, by zostawił jej to dziecko, by tylko ono jej zostało. Wiedźmina ruszyło sumienie i zgodził się. Nie chciał nawet widzieć tego dziecka. Calanthe miała jednak pewne wątpliwości. Bo jeżeli przeznaczenie nie jest mitem, to czy może się zemścić?

Rany Geralta nie goiły się i konieczne było sprowadzenie czarodziejki, czy też uzdrowicielki. Do rannego wiedźmina przybyła Visenna. Geralt rozpoznał w niej swoją matkę. Zapytał ją, dlaczego go porzuciła, lecz czarodziejka uśpiła go zaklęciami i leczyła. Następnego dnia opuściła syna, gdy był już całkowicie zdrowy. Yurga zabrał Geralta do swego domu. Po drodze minęli Wzgórze Sodden. Geralt przypomniał sobie swoje spotkanie z Jaskrem nad Jarugą. Trubadur opowiedział mu wówczas o napaści cesarstwa Nilfgaardu na Cintrę, o śmierci Calanthe i zaginięciu Ciri. Mówił również o pierwszej bitwie pod Sodden, gdzie wojska królestw Nordlingów położonych nad Jarugą, pokonały Nilfgaard. Pewien czas później stoczono drugą bitwę o Wzgórze. W bitwie tej walczyło dwudziestu dwóch czarodziejów, czternastu z nich poległo. Pochowano ich pod Sodden, a imiona zapisano na kamieniu. Wiedźmin, stojąc na Wzgórzu, miał widzenie. Widział Śmierć. Geralt obawiał się, że wśród poległych była Yennefer, w wyniku czego, mimo iż nigdy nie bał się śmierci przeraził się, tym, że nigdy już nie spotka ukochanej. Jego obawy były jednak błędne. Geralt i Yurga dojechali wreszcie do domu kupca. Kupiec wyjaśnił Geraltowi, że jego żona, Złotolitka, nie może mieć więcej dzieci. Mimo wszystko miał on dwóch synów i chciał jednego z nich oddać na wiedźmina. Złotolitka niezwykle ucieszyła się z powrotu męża. Okazało się, że podczas jego nieobecności adoptowała dziewczynkę od druidów, którzy po wojnie rozdawali dzieci ludziom. Ową dziewczynką okazuje się być Ciri. Wiedźmin i księżniczka rozpoznają się. Ciri rzuca się mu na szyję i prosi, by zabrał ją ze sobą. Geralt zgadza się. Okazało się bowiem, że dziewczynka jest dla niego, jak rzekł wiedźmin, "czymś więcej" niż tylko przeznaczeniem.

 

Saga

 

 

Krew Elfów:

Ciri uczy się w Kaer Morhen pod okiem wiedźminów, w tym starego Vesemira. Do opieki nad dziewczynką Geralt wzywa Triss Merigold, czarodziejkę walczącą z Nilfgaardem pod Sodden. Podczas szkolenia wiedźmini i czarodziejka odkrywają, że Ciri jest Źródłem. Tymczasem Lwiątkiem z Cintry interesuje się pewien zagadkowy czarodziej o imieniu Rience, bez wątpienia będący wysłannikiem potężniejszego maga. Porywa on Jaskra, by wydobyć informacje gdzie przetrzymywana jest Ciri. Z pomocą bardowi przybywa Yennefer, dotkliwie raniąc i oszpecając Rience’a. Geralt wraz z Triss zabierają Ciri z Kaer Morhen i kierują się do księstwa Ellander. Podróżują przez Kaedwen wraz z kompanią krasnoludów Yarpena Zigrina, eskortującą ważny ładunek dla króla Demawenda z Aedirn. Niedaleko ruin Shaerrawedd dochodzi do starcia z komandem Scoia'tael – elfich powstańców walczących z ludźmi. W Ellander Ciri trafia do świątyni Melitele, gdzie uczy się podstaw magii od Yennefer. Geralt i Rience tropią się nawzajem. Do spotkania dochodzi w Oxenfurcie – czarodziej wynajmuje braci Micheletów, czterech morderców, których zadaniem jest zabicie Geralta. Geralt pokonuje ich i atakuje Rience'a. Starcie przerywa czarodziejka Filippa Eilhart, która względem Rience’a ma własne plany. Scoia'tael są coraz brutalniej tępieni. Tymczasem monarchowie Czterech Królestw spiskują - bez wiedzy magów, którzy zdobywają coraz większe wpływy i władzę - planują prowokację i zbrojną interwencję w Cintrze.

Czas Pogardy:

Czarodziejka Yennefer wraz z Ciri jadą do Gors Velen i dalej na Wyspę Thanedd. W Hirundum spotykają się z Geraltem. Yennefer zamierza oddać Ciri do Szkoły Czarodziejek - Aretuzy. W tym czasie na Thanedd odbywa się wielki zjazd magów. Po uroczystym bankiecie Filippa Eilhart oraz szef redańskiego wywiadu, Dijkstra, z pomocą oddziałów redańskich przeprowadzają pucz mający niejako na celu oczyszczenie środowiska czarodziejów ze szpiegów Nilfgaardu. Główni posądzeni o zdradę - przewodniczący Czarodziejskiej Kapituły Vilgefortz z Roggeveen, Artaud Terranova oraz Francesca Findabair - zostają aresztowani i zakuci w kajdany z dwimerytu. Geralt przez przypadek wpada w sam środek organizowanego przewrotu. Dijkstra zabiera wiedźmina do Loxii, natomiast Filippa Eilhart aresztowanych na szczyt wyspy Thanedd - do pałacu Garstangu. Tam, na polecenie arcymistrzyni Tissai de Vries, przybywa Yennefer wraz z Ciri, która zaczyna wieszczyć. Przepowiada wybuch wojny oraz śmierć Vizimira z Redanii. Tissaia de Vries, chcąc przeciwdziałać dokonywanemu właśnie przewrotowi, zdejmuje osłonę antymagiczną i uwalnia aresztowanych. Nagle do walki dołączają elfie komanda Scoia'tael, wysłany przez Nilfgaard czarny rycerz ze skrzydłami drapieżnego ptaka na hełmie oraz czarodziej Rience - który okazuje się być podwładnym Vilgefortza. Tymczasem Geralt ucieka Redańczykom raniąc dotkliwie Dijkstrę i rusza do Garstangu, gdzie trafia w sam środek walk pomiędzy elfami i czarodziejami. Ratuje Ciri zabijając Artauda Terranovę i wyrzynając wielu Scoia'tael. Ciri natomiast pokonuje czarnego, nilfgaardzkiego rycerza, który okazuje się być młodzieńcem Cahirem aep Ceallachem, oraz ucieka do Wieży Mewy - Tor Lara. Za dziewczynką rusza Vilgefortz, któremu drogę zagradza Geralt. Dochodzi do walki, w wyniku której wiedźmin zostaje zmasakrowany. Czarodziej wchodzi do wieży, Ciri jednak wstępuje w portal, a cała Tor Lara eksploduje. Po zajściach na Thanedd Geralt trafia do Brokilonu, gdzie uzdrawiają go driady. Po pewnym czasie dołącza do niego Jaskier. Ciri zostaje przeteleportowana na pustynię Korath, zwaną Patelnią, gdzie po wyczerpującej wędrówce spotyka na swej drodze młodego jednorożca, z którym wspólnie udaje jej się znaleźć wyjście z pustyni. Wkrótce znajdują ją wysłannicy imperatora Emhyra var Emreisa. Ciri jednak zostaje uwolniona przez bandę Szczurów, do których się przyłącza. Do Nilfgaardu trafia fałszywa Cirilla Fiona Elen Riannon podstawiona sługom Ervylla w Verden przez Półelfa Shirrú, działającego na zlecenie Vilgefortza. Cesarstwo Nilfgaardu wypowiada wojnę Północnym Królestwom. Dokonuje inwazji przez Dol Angra i w ciągu kilku dni rozbija armie królowej Meve w Lyrii i króla Demawenda w Aedirn. Głównodowodzący armią Nilfgaardu, marszałek Menno Coehoorn, pokonuje Nordlingów w bitwie pod Aldersbergiem, zdobywa Vengerberg oraz Rivię. Cesarz Emhyr zawiera rozejm z Foltestem z Temerii, (zajęcie przez Foltesta Hagge), dogaduje się z Henseltem z Kaedwen (rozbiór nilfgaardzko-kaedweński Aedirn - zajęcie tzw. Północnej Marchii, ziem Aedirn po rzekę Dyfne) i Franceską Findabair - Enid an Gleanna (utworzenie Doliny Kwiatów - Dol Blathanna, marionetkowego państwa elfów), oraz z Ervyllem z Verden, który w efekcie składa cesarzowi hołd lenny, dzięki czemu Nilfgaard dzierży ujście Jarugi.

Chrzest Ognia;

Wiedźmin Geralt po wyleczeniu się w lesie Brokilon i zaciągnięciu informacji od łuczniczki Milvy wyrusza wraz z Jaskrem, by uratować Ciri. Ruszają wzdłuż rzeki Wstążki na zachód w kierunku Verden. Wpadają na havekarów – kupców handlujących ze Scoia'tael, do których przybywa kilku nilfgaardzkich rycerzy. Dochodzi do walki, w której Geraltowi i Jaskrowi z pomocą nagle nadciąga Milva. Okazuje się, że havekarzy mieli zamkniętego w trumnie Cahira aep Ceallacha, którego dostarczył im Isengrim Faolitiarna – dowódca elfiego komanda z Thanedd. Młodzieńca mieli przejąć Nilfgaardczycy, gdyż ten nie wykonał rozkazu – nie schwytał Ciri na wyspie. Tymczasem Emhyr var Emreis zrywa rozejm z Temerią i atakuje Brugge z trzech stron – od północy, z Brokilonu, uderzają skoncentrowane elfie komanda, od zachodu oddziały verdeńskie, a od południa wojska nilfgaardzkie. Geralt, Jaskier i Milva zostają osaczeni przez wojska i zmuszeni są do podróży na wschód, kryjąc się po lasach. Dołączają do kompanii krasnoludów eskortującej grupkę uciekinierów, której przewodzi Zoltan Chivay. Kompania wspólnie przemierza ogarnięte wojną i pożarem Brugge. Za rzeką Chotlą, na elfim cmentarzysku Fen Carn spotykają przedziwnego cyrulika o imieniu Emiel Regis, który postanawia wyruszyć dalej z nimi. Wkrótce docierają do obozu uchodźców. Tam pewien pustelnik podburza chłopów przeciwko upośledzonej dziewczynie, oskarżając ją o czary. W jej obronie staje wiedźmin i jego kompania, których to eremita wzywa na próbę ognia. Ku zdziwieniu wszystkich, gorącą podkowę wyjmuje z ogniska Regis. Następnie krasnoludy wrzucają kapłanowi wspomnianą podkowę w spodnie. Wówczas obóz zostaje zaatakowany przez nilfgaardzki zagon i cała kompania ulega rozproszeniu. Okazuje się, iż w Sodden z Nilfgaardem walczy wydzielony z armii temerskiej, cintryjski korpus pod dowództwem marszałka Vissegerda. W ich ręce wpadają Geralt oraz Jaskier i zostają zatrzymani w obozie wojskowym pod fortem Armeria. W nocy, w przedziwny sposób, wiedźmina i barda uwalnia Regis – i znika. Gdy jednak próbują się wymknąć, obóz atakują nilfgaardczycy. Dochodzi do bitwy pod Armerią, w której Jaskier zostaje ranny w głowę. Ostatecznie obu udaje się uciec. Tymczasem Cahir ratuje Milvę walczącą o konie z chłopskimi uciekinierami. Cała piątka spotyka się znów nad Iną, gdzie Regis opatruje ranę Jaskier oraz zdradza, iż jest wampirem. Wiedźmin nakazuje Regisowi odejść. Jednakże wkrótce, nad Jarugą, wampir powraca. Tam też, podczas wspólnego jedzenia zupy rybnej, formuje się wiedźmińska kompania. Tymczasem Filippa Eilhart powołuje tajną Lożę Czarodziejek dla dobra i ochrony spraw magii, która ma odmienić losy świata. Na pierwsze posiedzenie w zamku Montecalvo Francesca Findabair przybywa wraz z Yennefer, którą na Thanedd zamieniła w nefrytową statuetkę jakoby w celu ochrony przed Riencem. Gdy wychodzi na jaw, że loża chce wykorzystać Ciri do własnych, wielkich planów – Yennefer z pomocą Fringilli Vigo ucieka z Montecalvo. Wiedźmińska kompania udaje się na wschód w stronę Caed Dhu – do druidów, by dowiedzieć się gdzie jest Ciri, gdyż Cahir zaręcza, iż nie ma jej w Nilfgaardzie. Spotykają na swej drodze Zoltana Chivaya, który podarowuje Geraltowi swój piękny miecz – sihil. Podróżując przez ogarnięty wojną lesisty Angren, kompania postanawia przekroczyć Jarugę. Tam wpadają w sam środek walk między wojskami nilfgaardzkimi a liryjskimi partyzantami królowej Meve i biorą udział w bitwie o most na Jarudze. Geralt i Cahir stają po stronie Lyrii. Meve, w zamian za to, pasuje Geralta na rycerza – Geralta z Rivii.

Wieża Jaskółki:

Ranna i ledwo żywa Ciri zostaje odnaleziona na bagnach Pereplutu przez pustelnika Vysogotę z Corvo, który zaczyna się nią opiekować. Między młodą dziewczyną i starym wykładowcą oxenfurckiej uczelni stopniowo nawiązuje się przyjaźń. Cirilla postanawia opowiedzieć mu swoją historię. Tymczasem kompania wiedźmina Geralta ucieka z armii królowej Meve, przekracza Jarugę i wraz z gromadą bartników udaje się na południe w stronę Gór Amellu, by odnaleźć poszukiwanych druidów. Opowiadana przez Ciri historia rozpoczyna się w miejscowości Zazdrość. Tam, wynajęty przez nilfgaardzkiego koronera do zadań specjalnych - Stefana Skellena zwanego "Puszczykiem", łowca nagród Leo Bonhart wycina w pień hanzę Szczurów. Jednakże Ciri pozostawia przy życiu, choć bezwzględnie miał ją zabić. Bonhart oszukuje swoich mocodawców i wystawia Ciri na arenie w Claremont, gdzie dziewczyna ma walczyć ku uciesze tłumu. Tymczasem w Riedbrune do kompanii Geralta przyłącza się jasnowłosa Angouleme, która zbiegła z hanzy Słowika. Ostrzega ona wiedźmina przed zasadzką w Belhaven, którą przygotowała hanza Słowika na rozkaz tajemniczego półelfa. Armia Nilfgaardu, po zdobyciu Sodden, przekracza granicę Temerii i pokonuje wojska Foltesta w bitwie pod Mariborem. Osacza twierdzę, ale odstępuje od oblężenia ze względu na zbliżającą się zimę. Emhyr var Emreis planuje wielką ofensywę na Temerię wiosną. W obliczu tych wydarzeń, Dijkstra udaje się na rokowania z królem Esteradem Thyssenem z Koviru. Oboje zdają sobie sprawę z zagrożenia jednakże Kovir musi pozostać neutralny. Esterad Thyssen udziela Dijkstrze nieoficjalnej pożyczki, dzięki której Redania będzie w stanie wystawić silną armie. Geralt podejrzewa Cahira o zdradę i dochodzi między nimi do bójki w noc Ekwinokcjum. Oboje godzą się, a wiedźmińska kompania się rozdziela - Geralt, Cahir i Angouleme jadą do Belhaven; natomiast Jaskier, Milva i Regis na wschód do Toussaint - do druidów z Caed Myrkwid. Do wynajętej przez Stefana Skellena hanzy dołączą totumfacki Vilgefortza - Rience. Spotykają się z Bonhartem we wsi Goworożec. Tam w noc Ekwinokcjum, w wyniku przypadkowej pomocy podwładnej Skellena - Joanny "Kenny" Selborne, Ciri udaje się uciec prześladowcom. Zostaje jednak ciężko raniona w twarz przez Puszczyka. W końcu, gdy Ciri zdrowieje, opuszcza Vysogotę z Corvo i udaje się do owianej tajemnicą Wieży Jaskółki - Tor Zireael, gdzie znajduje się magiczny portal, którym ma ona zamiar dostać się na wyspę Thanedd. Jej śladami podąża 14-osobowy pościg na czele z Puszczykiem, Bonhartem i Riencem. Tymczasem Yennefer, uciekając z Montecalvo, ląduje niedaleko wysp Skellige. Tam wymusza na jarlu Crachu an Craite przysięgę pomocy jako opiekunce Cirilli z Cintry. Próbując dostać się do siedziby Vilgefortza organizuje wyprawę na Głębię Sedny, gdzie jej statek wchłania magiczny cyklon, a ona sama - ledwo żywa - dostaje się do niewoli czarodzieja. Za zasadzką w Belhaven stoi półelf Shirrú - wysłannik Vilgefortza, który z pomocą ludzi Słowika i przekupionych nilfgaardzkich żołnierzy pojmuje wiedźmina. Belhaven zostaje jednak zaatakowane przez partyzantów z organizacji Wolne Stoki. W wirze walki Geraltowi, Cahirowi i Angouleme udaje się uciec w góry. Tam, na polecenie napotkanego Regisa, Geralt samotnie i bez broni wchodzi do górskiej groty. Spotyka tam tajemniczego elfa Avallac'ha - Wiedzącego, który odradza mu kontynuowania wyprawy, gdyż Ciri tak czy inaczej przeznaczone jest trafić do niego. Geralt pędzi do Toussaint, gdzie jego kompania walczy z pogonią półefla Shirrú i Słowika. Ścigają Shirrú aż do Caed Myrkvid, gdzie schwytani przez Dębostwora, odnajdują w końcu poszukiwanych druidów, lecz podczas walki z Shirrú medalion Geralta zostaje zniszczony. Ciri, uciekając przez zamarznięte jezioro Tarn Mira, masakruje swoich prześladowców zabijając m.in. Rience'a. Przed rozwścieczonym Bonhartem Ciri umyka prosto do Tor Zireael - Wieży Jaskółki. W ostatniej scenie, miast na Thanedd, ląduje w tajemniczym wymiarze, gdzie spotyka elfa Avallac'ha, mówiącego, iż jej oczekiwał.

Pani Jeziora:

Ciri dostaje się do władanego przez Auberona królestwa Aen Elle - Ludu Olch, po którym jej przewodnikiem staje się elf Avallac'h. Wiedźmińska drużyna opuszcza Caed Myrkvid, gdyż bytujący tam druidzi odmawiają jakiejkolwiek pomocy. Kompania dociera do funkcjonującego na granicy rzeczywistości i baśni, idyllicznego księstwa Toussaint, w którym Jaskier wdaje się w powtórny romans z księżną Anną Henriettą, a Emiel Regis Rohellec Terzieff-Godefroy z Sukubusem, a Geralt z nadworną czarodziejką Fringillą Vigo, będącą równocześnie - o czym wiedźmin nie ma pojęcia - członkinią Loży Czarodziejek. Gdy Ciri dowiaduje się od Avallac'ha, czego żąda od niej Król Olch postanawia zrobić wszystko, by uciec z krainy Aen Elle, w czym niespodziewanie pomagają jej - również zamieszkujące tę krainę - jednorożce. Wraz z Ihuarraquaxem - jednorożcem, z którym wspólnie przeżyła na pustyni Korath - Ciri rzuca się w szaleńczą podróż w otchłań czasów i miejsc, gdzie jest bezwzględnie i bezlitośnie ścigana przez Eredina - jednego z przywódców Aen Elle. Tymczasem wzmocnione licznymi ochotnikami oraz najemnikami z Koviru zjednoczone armie Temerii i Redanii rozpoczynają kontrofensywę przeciw wojskom Emhyra var Emreisa na centralnym odcinku frontu. Odrzucają oddziały wroga na południe i uderzają na Dolne Sodden wygrywając m.in. bitwę pod Mayeną. Jednakże potęgi Nilfgaardu nie przyjdzie tak łatwo złamać. Drużyna Geralta tkwi bezczynnie w Toussaint przez parę miesięcy gnuśniejąc i tracąc czas. Wiedźmina, w zamku Beauclair, zatrzymuje głównie czarodziejka Fringilla Vigo oraz możliwość ciągłych polowań na potwory w podziemiach zamków Toussaint. Wszystko zmienia się w momencie, gdy będąc na polowaniu pod kasztelem Zurbarran, wiedźmin przypadkowo podsłuchuje tajną rozmowę Stefana Skellena z wielkimi książętami nilfgaardzkimi i dowiaduje się, gdzie ukrywa się czarodziej Vilgefortz. Geralt domyśla się, że Fringilla Vigo specjalnie "trzymała go" w Toussaint na czyjeś zlecenie. Oszukuje czarodziejkę i za miejsce pobytu Vilgefortza podaje zamek Rhys-Rhun w północnym Nazairze. W wyniku tej dezinformacji Filippa Eilhart rozkazuje podjąć szturm na opustoszały zamek Rhys-Rhun co kończy się wielką kompromitacją Loży Czarodziejek. Natomiast wiedźmin i jego kompania (poza Jaskrem, który zostaje z księżną Anną Henriettą) błyskawicznie opuszczają Toussaint i udają się na południe, w kierunku prawdziwej siedziby Vilgefortza, czyli zamku Stygga, w której wszystko ma się rozstrzygnąć. Ciri wciąż błądząc po niekończącej się spirali czasów i miejsc, gubi jednorożca Ihuarraquaxa i traci wszelką nadzieję. Jednakże, dzięki niespodziewanej i nieoczekiwanej pomocy, udaje jej się znaleźć odpowiednie miejsce i odpowiedni czas. Dociera w końcu do zamku Vilgefortza, gdzie więziona jest również Yennefer. Geralt i jego drużyna przybywają do zamku i w wyniku walk czarodziej Vilgefortz zostaje zabity przez Geralta, a Leo Bonhart - przebity Jaskółką, mieczem Ciri. W szturmie na zamek giną jednak Cahir Mawr Dyffryn aep Cellach, Milva, Angouleme oraz Emiel Regis Rohellec Terzieff-Godefroy. W cytadeli dochodzi do spotkania Emhyra var Emreisa z głównymi bohaterami. Nieco wcześniej Marszałek polny cesarstwa Nilfgaardu, Menno Coehoorn postanawia rozstrzygnąć losy wojny i zadać Nordlingom ostateczny, decydujący cios. Na czele potężnej Grupy Armii "Środek" rusza wprost na walczące w Sodden wojska temersko-redańskie. Dochodzi do wielkiej bitwy pod Brenną, w której niemalże cała potęga Połnocy ściera się z całą potęgą Południa. W bitwie ginie Coën - wiedźmin, przyjaciel Geralta. Wiedźmin i Ciri spotykają w Toussaint Jaskra, który ma zostać stracony za układanie paszkwili i notoryczne zdradzanie księżnej, jednak w ostatniej chwili zostaje ułaskawiony. Ciri i Yennefer trafiają na zamek Montecalvo, siedzibę Loży Czarodziejek, gdzie Loża ma zadecydować o przyszłości Lwiątka z Cintry. W tym samym czasie natomiast Jaskier i Geralt spotykają w rivskiej karczmie znajomych krasnoludów. Wówczas wybucha w Rivii pogrom nieludzi. Geralt zostaje ciężko ranny. Ratując go, Yennefer opada zupełnie z sił. Ciri wykorzystując swoje umiejętności przenosi ich do innego wymiaru i sama również odchodzi.

 

Gry

 

Tutaj posłużę się materiałami przygotowanymi przez redakcję Eurogamer

I na koniec bardzo klimatyczne połączenie sagi i gier:

W części drugiej skrót historii najważniejszych postaci

http://www.pssite.com/blog-11762-1221-wiedzmin_w_pigulce___wazne_postacie.html

Oceń bloga:
3

Komentarze (38)

SORTUJ OD: Najnowszych / Najstarszych / Popularnych

cropper