Melancholijny spacer

Datura, potocznie zwana bieluniem to roślina której spożycie może zamieszać wam w głowach. Jej właściwości psychoaktywne nie są zbyt przyjemne i wywołują halucynację. Czy cyfrowa Datura nadaje się do spożycia?

To chyba pierwsza gra, w której naszym protagonistą jest dłoń. Żadnych konkretnych informacji na temat jej posiadacza nie mamy. Po przebudzeniu w lesie otrzymujemy do eksploracji mały jego wycinek, po którym możemy swobodnie się przemieszczać. Naszym głównym zadaniem jest głaskanie napotkanych drzew i wszelkiej maści budowli. Nie brzmi to raczej zachęcająco.

Pierwszą rzeczą , która zachęciła mnie do zakupu tego tytułu była możliwość sterowania za pomocą PS Move. Nie chodzi tu tylko o samą dłoń ale o poruszanie cała postacią. Przytrzymując główny przycisk nasz bohater maszeruje a delikatne wychylenia move pozwalają na korektę kierunku marszu. Sprawuje się to doskonale. Nie ma problemów z odczytem naszych ruchów w każdej płaszczyźnie. . To jedna z niewielu produkcji , która w tak przemyślany sposób wykorzystuje wszystkie zalety różdżki, pokazując jednocześnie jaki tkwi tam jeszcze potencjał.

Ciężko sprecyzować do jakiego gatunku gra należy. Jest to bardziej przeżycie. Mimo dwukrotnego ukończenia nadal nie mam pojęcia o co tak naprawdę w niej chodzi. Rozgrywka to zlepek scen będących retrospekcjami a twórcy dają nam swobodę w ich interpretowaniu. W jednej chwili prowadzimy samochód, żeby za parę minut uciekać przed człowiekiem mierzącym do nas ze strzelby. Głównym bohaterem jest las, który otwiera przed nami kolejne halucynacje.

Jak to się sprawdza w praniu? Wszystko zależy od gracza. Po początkowym zachwycie zaliczyłem frustracje i zniechęcenie. Nie ma żadnych wskazówek co mamy robić. Duża część czasu będziecie chodzić po lesie zastanawiając się co by tu pogłaskać. Nie ma w tym za grosz logiki co dla części odbiorców może stanowić barierę nie do przejścia. Jeśli jednak potraktujecie cała zabawę jako sen albo halucynację odbiór na pewno będzie pozytywny.

Największym atutem gry jest grafika. Tak pięknie odwzorowanego lasu jeszcze nigdy nie widziałem. Oczywiście można się przyczepić, że obszar gry jest wręcz mikroskopijny tylko po co. Opadające liście tworzą niesamowity klimat. Wręcz czuć jakbyśmy osobiście przechadzali się pomiędzy drzewami. Wraz z odkrywaniem tajemnic las również przechodzi przemiany. Od naszych wyborów zależy czy znikną ciemne chmury i pojawi się słońce czy raczej otoczenie pogrąży się we mgle.

Największym minusem jest ilość zagadek. Obszar podzielony jest na 3 sektory zapewniające nam zaledwie 9 zadań do wykonania. Prócz tego możemy co najwyżej pomacać kilka brzóz, które stanowią swego rodzaju znajdźki i to by było na tyle. Za pierwszym razem przejście zajęło mi niewiele ponad 2 godzinki. Drugie podejście nie przekroczyło 45 minut. Do tego w finale brakuje tego czegoś co pozwoliłoby chociaż domyślić się o co w tym wszystkim chodzi.

Daturą powinny zainteresować się osoby, które pomstują na brak dobrych tytułów na ps move. Tak dobrego wykorzystania kontrolera jeszcze w żadnej grze nie spotkałem. Jest to również tytuł dla ludzi ceniących nietuzinkowe produkcje. Przeciętny Kowalski wyłączy grę i usunie z dysku po 10 minutach. Nie jest to produkcja mogący stawać w szranki z Journey co nie znaczy, że nie zasługuje na uznanie. Na pewno jest zjadliwa ale do wykwintnego dania trochę zabrakło.