Nostalgia Sojera: Rozegrane floppy

Jak już niejednokrotnie wspominałem, kiedyś byłem PeCeciarzem. Czy mi z tym źle? ALEŻ SKĄD! To były świetne czasy, kiedy półki zawalone były setkami dyskietek z grami.

 

Taka prawda, że grało się na tym co się miało, co starszy przytaszczył z roboty. I tak się zaczęło od Commodore PC-1 na dupne, czarne dyskietki 5.25 cala – zagrywałem się wtedy w Socobana. Kolejno przyszła pora na luksus w postaci monochromatycznego monitora, zaś pod kosmiczną obudową z przyciskiem TURBO, skrywała się niepowtarzalna moc obliczeniowa! Na pokładzie procesor 386 DX z zegarem 25 MHz, dysk twardy o przestrzeni 40 MB. Po wgraniu DOSa + Norton Commander i Windowsa 3.11, brakowało miejsca na gry – coś za coś, albo winda albo wiersz poleceń. Warto było posiadać kilka paczek dyskietek Verbatimów (najlepsze) FDD 1.44. Zresztą graczem jest każdy niezależnie od platformy, jesteśmy teśy tego świadomi, prawda? Mój rocznik to '84, stąd termin „fanboy” był mi wtedy obcy. Wtenczas każdy grał na wszystkim co tylko miał pod ręką i na co było go stać.

 

 

 

 

Żonglowania dyskietkami nie zapomnę do końca życia. Człowiek spędzał pół dnia na pakowaniu gry RARem, następnie drugie pół dnia na kopiowaniu na dyskietki, by kolejne 12 godzin spędzić u kumpla wgrywając gierkę na jego kompa. Zazwyczaj cały proces powtarzało się przez kilka dni, bo z reguły na 3-4 dyskietce od końca wywalało błąd i trzeba było pakować całość od nowa i znowu kopiować na dyskietki. Tylko po to by zobaczyć napis dewelopera po czym komputer zaliczał zwiecha z powodu zbyt niskiej mocy obliczeniowej. Ale warto było próbować.

 

 

Teraz nie korzystam z dyskietek ani też nie potrzebuję w swoim lapku takowej stacji. Natknąłem się jednak na inne, ciekawe wykorzystanie FDD, lookajcie na to, bo brzmi zacnie :)