Plastelina

The Neverhood

Jakoś tak samo od siebie przypomniało mi się z czasów PCtowania jak to często i gęsto bywało - graliśmy. To raczej normalne ale stworzyliśmy grupkę gdzie poza szlagierowymi tytułami, graliśmy w gry , w które mało kto chciał grać bądź było o nich cicho.
Przeważnie siedzieliśmy sobie (gdzie chcieliśmy) i mieliśmy  złoty trunek przy sobie. Nasze dysputy na temat grania czy też sprzętu PC były obfite w różne ustrojstwa. Trochę się to nasze grono już rozpadło, wiadomo wybory życiowe i pewne ograniczenia ale powiem Wam, że ostatnio parę osób się spotkało i dalej pozostał w nas ten sam pierwiastek pop.....lenia:-)
Jednak GPS na palcu nie przeszkadza - to zależy akurat od kobiety - bo jeden z nas ma pozamiatane:-)

Dobra wracając do tematu PLASTELINA! Raz siedząc przy browcu i różne tam bla bla bla jeden rąbną takiego berka, że pierdy u Hiv'a w skeczach to pikuś - dobra Pan Pikuś. No to się jednemu przypomniało - "te graliście już w Neverhooda?! Nie - czyli trzeba pograć" Powiem Wam dlaczego akurat przy berknięciu mu się to przypomniało. Kto grał to zapewne skojarzy!
Moment z gry jak Klaymen  - tytułowy bohater stał przy drzewie i zarł jabłka, nie jeden kończył na jednym - trzeba było zjeść trzy - to powstała aria berkania!!!

Dobra trochę o grze.

Gra The Neverhood powstała w 1996 roku. Była cała dosłownie zrobiona z plasteliny - swoisty klimat. DreamWorksInteractive było jej producentem, a rzeczywiście Neverhooda stworzyło maleńkie studio Neverhood Inc. i wyszła im naprawdę świetna gra. The Neverhood była grą stworzoną metodą poklatkowego filmowania i animacji plastelinowej. Makieta z plasteliny miała 400 metrów kwadratowych i budowana była przez trzy miesiące, a osiem miesięcy trwało filmowanie gry.

Gra okazała się po stworzeniu zbyt nietypowa, dlatego też nie zyskała zbyt dużej popularności. Z biegiem czasu zyskiwała uznanie. "Microsoft - uznał ją za najbardziej niedocenioną grę w historii"- może trochę przesadzili, ale coś w tym jest. Fabuła nie opiera się na scenach walki i przemocy za to komizmu jest w brut.
Kolejną rzeczą jaką się okazało oczywiście podczas grania to fakt, że trzeba było wziąć długopis i kartkę żeby notować co się robiło. Dlaczego? Gra oferuje dosyć trudne łamigłówki i zabawy logiczne, które niby nic nie znaczą, zwykłe układanki ale za jakieś parę plansz okazuje się, że potrzebne było coś z innego poziomu i nie działa to na zasadzie I coleck, then i youse. NIE. Widzisz,zapamiętaj bo nic nie zabierzesz,pamiętaj bo nóż widelec będzie Ci ta wiedza potrzebna-i sobie tak graj-i tak nie zapamiętasz bez pomocy kartki i długopisu - chyba że się wrócisz:-) O fabule nie będę pisał bo mogę zniszczyć komuś przyjemność zagrania w nią, jeżeli ktoś tego nie zrobił. Żeby zrozumieć fabułę i  zbadać otoczenie, należy obejrzeć leżące gdzieniegdzie dyskietki odtwarzane w specjalnych telewizorach oraz zwiedzić miejscowe muzeum zawierające kronikę świata Neverhood. Gra posiada naprawdę osobliwy klimat, gdy zacząłem grać pomyślałem ludzie jakoś to zmęczę - pierwsza plansza i już gotowe, wystarczy wyjść- nic prostszego. Później tylko lepiej i lepsze łamigłówki.

 Tytułowy bohater Klaymen

jest przedu...ny naprawdę pocieszny plastelinowy ludzik. Z resztą był wykorzystany później  w tytułach jak BoomBots

i Klaymen Gun Hockey - to ostatnie było tylko w wersji japońskiej. Tu by się przydało coś w encyklopedii  na temat o tych grach w ppe co nie?!

Dobra dość tych moich wypocin myślę że się podobało choć trochę. Kto nie grał polecam.

 Neverhood został w 1997 roku na festiwalu World Animation Celebration wybrany najlepszą animacją stworzoną na potrzeby gry.

Autor Neverhooda, Doug TenNapel, to fan takich gier jak Robotron, Myst, Mario 64 oraz Command and Conquer.

Dodatkowe info o grze(zaciągniete z przygodoskop.pl)