Wszystko, co Wojtek bał się napisać o Horizon: Zero Dawn

[zobacz memy]

O tym, że Horizon: Zero Down jest fajne mogliście się dowiedzieć z recenzji Wojtka. Ja chciałem się dowiedzieć czegoś więcej, więc przeczytałem dwie inne recenzje: jedną z Destructoida z oceną 7,5/10, drugą z USgamera z 2,5/5. Wrzucam wybrane fragmenty i krótkie ich streszczenia. Aha, i mam PS 4 (only) :)

1. USgamer 2,5/5

Horizon Zero Dawn is a conglomerate of familiar RPG tasks, and fails to make any of them feel worthwhile; lacking the strong narrative to pull you through or differentiating hook to set the game apart from others in the genre. 

Gra jest zbiorem typowych dla gatunku RPG zadań, fabule brakuje mocnej narracji.

I struggled to see why Aloy would go on these needless side tasks along the way of her ambitious quest. She doesn't have an all-encompassing job, like another grey-haired RPG hero. And growing up as an outcast, Aloy was openly shunned by other adult strangers even as an innocent child. Because of this, it's puzzling as to why Aloy would literally risk her life for the welfare of randos and that of the local tribe (and other tribes) that disregarded her mere existence throughout her childhood. There are painfully few instances over the course of the game where Aloy stands up for herself and grows a personality outside of the cookie cutter “sarcastic hero” that video games are prone to embedding in their protagonists. And the rare times it does happen, it’s oddly refreshing. But then the game reverts back to the grind, and back to the bland, eye-rolling wise cracks. 

Fabuła nie tłumaczy czemu bohaterka podejmuje się niepotrzebnych zadań pobocznych względem ambitnego celu w głównej osi fabularnej. Nie ma przecież tak wszechstronnej profesji jak inny, siwowłosy, bohater (nawiązanie do Wieśka). Jako podrastający wyrzutek spotkała się z agresją innych. Dlatego zastanawiające jest, dlaczego teraz ryzykuje życie dla przypadkowych osób i plemienia, które traktowało ja źle. Jest tylko kilka przypadków, gdy robi coś dla siebie. Są one odświeżające, ale później gra wraca na stare tory.

Horizon Zero Dawn is at its best when you’re not chasing down a mission or a missing person; it soars when you're coasting in between. Like creeping through the tall grass, overriding a potential steed, trotting away into the world’s vast emptiness. The game’s beautiful, too. Arguably one of the best looking games on the PS4 to date (side note: I played the game on a regular PS4, and not a Pro). But all those positive feelings melt away once you enter another main mission, and you find yourself quickly roped into more claustrophobic corridors and arena battles, stripping the player of the freedom that makes the travel between locations feel so pleasant

Horizon jest najlepszy, gdy nie wykonujesz zadań lub nie poszukujesz jakiejś osoby. Moc znajduje się w takich momentach, jak skradanie się w trawie, ujeżdżanie bestii czy podróżowaniu po rozległym świecie. Gra jest piękna. Jest jedną z najlepiej wyglądających gier na PS 4 (autor grał na podstawowej wersji konsoli). Ale wszystkie te pozytywne wrażenia nikną, gdy przechodzimy do wykonywania głównych misji, gdzie zostajemy wrzucenia do korytarzowych lokacji i aren do walk z bossami, co pozbawia gracza tego przyjemnego uczucia wolności.

After about fifteen hours with the game, the game’s main plot reaches an apparent climactic point. The story plateaus at this point, dragging out the additional revelations and twists, and slogs at a painfully slow pace for approximately 15 more hours, remaining there until you battle the third iteration of a particularly large machine. The main story within Horizon Zero Dawn has hardly any variety, like the side quests. Seemingly every main mission ends in an arena fight of sorts against a giant-to-medium-sized machine, with a plethora of corridor battles against living humans to get there. 

W połowie gry fabuła zwalnia i od tego momentu już przynudza, rozwija się bardzo wolno. Zadania z głównej osi nie wykazują się różnorodnością (podobnie sytuacja ma się z zadaniami pobocznymi). Prawie każde kończy się z jakiegoś rodzaju walką z maszyną na arenie, do której prowadza korytarzowe walki z dziesiątkami ludzkich przeciwników.

In an endgame level grind, I'm feeling especially burned. I try to revisit the few things I enjoyed about the game over its 30 or so hours. I climb a few more Tallnecks, giraffe-like creatures that are multiple stories high, to unlock a view of more of the world map (and take a screenshot or two). I venture into the depths of another mountain’s Cauldron, where I sneak past machines and behold its labyrinthian, tentacle-like wired halls.  

These Cauldrons bear the game’s rare insight as to how the robotic creatures were created and have ravaged the earth. By a Cauldron’s end, Aloy is rewarded with more knowledge on how to override additional machines. She exits, and I see that yellow waypoint in the far distance, signifying a main quest I've ignored for some time. It’s raining now—it wasn’t before I entered—and with Aloy, for the first time, it feels like I’ve accomplished something. For the first time, I've gained insight on this world, without being knocked over the head with expository audio logs as with the primary campaign. But as with all things in Horizon Zero Dawn, that positive feeling doesn’t last too long. And it's back to everything else

Z zadań pobocznych można się dowiedzieć czegoś więcej o świecie gry niż w głównej fabule, ale nie ma takich momentów dużo.

• Interface: The menus are easy to manage—which is essential for any game with incessant inventory management. The HUD is clean and uncluttered.
• Lasting appeal: As with any RPG, Horizon Zero Dawn lives or dies by its breadth of content. But with Horizon Zero Dawn the problem isn't the quantity, but the quality. If you're the type that loves meticulous crafting and meaningless side missions, you'll find plenty here. If not, then, well.
• Sound: Over the course of my 30-something hours, I don't remember any of the sounds or score. Take that as you will.
• Visuals: If Horizon Zero Dawn has one thing going for it, it's that it's absolutely breathtaking.

Podsumowanie:

Interfejs: menu łatwe w zarządzaniu, HUD przejrzysty

Wrażenia: Jak każde RPG, Horizon żyje lub umiera dzięki zawartości. W Horizon problemem nie jest ilość a jakość. Jeśli jesteś typem, który kocha szczegółowy crafting i nieistotne fabularnie misje poboczne, to znajdziesz tego mnóstwo. Jeśli nie, to cóż...

Dźwięk: Przez 30h gry autor nie zapamiętał niczego szczególnego.

Grafika: Jeśli coś jest siłą Horizon, to jest to grafika, która zapiera dech w piersiach.

Horizon Zero Dawn is disappointing. It has a story that I struggled to care about (complete with massive expository dumps—yay), a bland protagonist, and overtly repetitive and constraining missions that worked against its open world sensibilities. When Horizon Zero Dawn hit its rare strides—from its gloomy Cauldrons to traveling across its sprawling vistas—it only made me wish the rest of the game were as worthwhile.

Horizon to rozczarowanie. Ma nie wciągającą historię, nijaką bohaterkę, powtarzające się, o ograniczone obszarowo misje, co idzie wbrew otwartemu światu oddanemu do dyspozycji gracza. Jednak gra ma swoje momenty i autor życzyłby sobie, żeby cała gra była taka jak one.

2. Destructoid 7,5/10

I've always liked Ashly Burch's work (particularly in the anime arena, she kills in Steins;Gate), and she succeeds in giving Aloy a little bit more spark than the average voice actor. We even get bonus Lance Reddick, who yells at Aloy almost with the same fervor as when he yelled at that asshole McNulty.

But beyond those two, the rest of the cast falters. Not only do they sport bland designs, but they really don't have a whole lot of interesting things to say, even when you exhaust all of the choices on the occasional dialogue wheel. A rote "Aloy grows up" intro and tutorial drive the point home that from a narrative sense, you aren't going to get anything you haven't seen before.

Aktorka podkładająca głos po główna bohaterkę odwaliła kawał dobrej roboty. Poza dwoma postaciami w grze nie am jednak innych ciekawych person. nie tylko są one nijakie designowo, ale też nie mają nic ciekawego do powiedzenia, nawet gdy sprawdzisz wszystkie opcje na okazjonalnie pojawiającym się kole dialogowym. Z narracyjnego punktu widzenia, po tutorialu nie ma już żadnych zaskoczeń.

t does get better though. The more you roam around the open world, the more captivating this realm gets, especially if you care to fill in the bits and pieces from some optional sidequests. The main source of entertainment? Killing robots indiscriminately in all sorts of ways. Yes you have a bow, sling, rope gun, traps, and all sorts of gadgets (with elemental flair), but you can get even more creative than that. You know that part in Return of the Jedi where the Ewoks roll logs onto an AT-ST? It's like that. In fact, the entire game is kind of like that scene, but with humans instead of Ewoks.

Plusem jest polowanie na roboty, gdzie możemy wykazać się sporą kreatywnością. Są patenty rodem z Powrotu Jedi, gdy Ewoki zastawiały pułapkę na roboty AT-ST.

It would be amazing if that's what the entire game is, but you have to take frequent interludes to fight human opponents and move the story along, which as you can expect, is often a drag. Here it turns into a typical third-person action shooter, as the AI really isn't as smart or adaptive as the machines. It's not like there's an overwhelming amount of these bits, but they are substantial, and humans are peppered into several of the cooler machine-oriented boss fights.

Poza ciekawymi walkami z robotami, mamy walki z ludźmi, które są słabe. Ich  AI nie jest tak dobre jak maszyn.

Missions also frequently shift from open world roaming to Uncharted-like linear romps in underground locations. The platforming system is forgiving as it provides the player a large degree of control (you can't really fall unless you try, as Aloy will automatically grab or lock onto potential ledges), but as a result, it makes a lot of these sequences elementary, like you're just going through the paces. They're backed up by some killer lore fill-ins, sometimes of the much-loved audio tape variety and frequent story revelations, but altogether the platforming is a tad too safe.

Elementy platformowe w grze są zbyt proste. Nie można zginąć, chyba że bardzo się postarasz.

Lest you think corners were cut rushing an open world game out of the door, think again. The day and night cycle, which plays out even during multiple mission failures, is beautiful, as is the weather system. It's stunning with 4K and HDR support (on a Pro),and although the 30FPS cap does sting at times, it's mostly stable. Turning off the HUD and invoking the now Sony-standard camera mode also played a huge part in my decision to spend a lot of my time doing nothing in particular. 

Autor chwali cykl dnia i nocy oraz system pogody, które są wyborne. Na PS 4 Pro 30 klatek jest stabilne, choć czasem zdarzają się spadki.

Horizon Zero Dawn is a fascinating premise wrapped in a tortilla of tropes. It has detective vision, radio towers, skill trees, masked load screens (Tony Hawk's American Wasteland gets no credit for popularizing this in 2005, by the way), and a world map littered with billions of points of interest -- all stuff you've seen before. But after you set up and execute a cunning plan to decimate a pack of giant robot crocodiles and that smile hits your face, it's more excusable.

Horizon ma dużo elementów, które są w innych grach: wieże radiowe, drzewka umiejętności, tony rzeczy do zebrania. Ale to wrażenie, ten uśmiech na twarzy, gdy zorganizujesz i wykonasz  plan zdziesiątkowania stada wielkich robokrokodyli, jest bezcenny.