Recenzja: Mushroom Wars 2 (Nintendo Switch)

Nie od dziś wiadomo, że strategii czasu rzeczywistego na konsolach jest jak na lekarstwo. Z reguły interfejs w grach z tego gatunku jest zbyt złożony, a operowanie jednostkami wymaga zbyt wiele precyzji, aby komfortowo obsługiwać je za pomocą dwóch analogów i kilku przycisków. Twórcy ze studia Zillion Whales wpadli na świetny pomysł stworzenia strategii na tyle prostej w założeniach i sterowaniu, aby gracz konsolowy i mobilny bez problemu mógł się cieszyć z rozgrywki.

Tak jak wspomniałem na wstępie, Mushroom Wars 2 jest bardzo prostą grą w swoich założeniach. Ekran gry jednocześnie obejmuje całe pole naszych bojowych działań, a na planszy rozmieszczone są wioski przypominające grzyby, które należą do nas, do przeciwników oraz te neutralne. Gracz staje się niejako generałem stojący na czele muchomorowych wojsk. Nasze budynki mogą przyjmować jedną z trzech form. Pierwszą, najbardziej istotną strukturą jest wioska. To ona odpowiedzialna jest za przyrost armii i właściwie bez dobrze rozbudowanego zaplecza mieszkalnego zwycięstwo nie jest możliwe. Drugim wariantem transformacji jest wieża. Budowla ta odpowiedzialny jest jedynie za anihilację i osłabianie nadchodzących oddziałów sił przeciwnika. Ostatnia opcja to kuźnia, która umacnia własności ofensywne i defensywne naszych piechurów.

Produkowane w wioskach jednostki możemy wysyłać na podbój nowych budynków lub do defensywy posiadanych. Wielkość oddziałów możemy definiować jedynie poprzez cztery z góry narzucone opcje procentowe – 25, 50, 75 lub 100 procent żołnierzy znajdujących się w danym momencie w wyznaczonym budynku. Nasze działania bojowe dodatkowo są wspierane przez specjalne umiejętności reprezentowane przez dowódcę wybieranego tuż przed starciem.

Gra daje nam dostęp do trzech trybów rozgrywki – kampanii fabularnej, gry wieloosobowej online oraz gry niestandardowej. Na kampanię składają się dwa obszerne rozdziały, każdy wypełniony pięćdziesięcioma poziomami z rozsądnie rosnącym stopniem trudności. W planach deweloperów jest wydanie trzeciego rozdziału w formie DLC. Gra wieloosobowa online może odbywać się z maksymalnie trzema graczami, oferując starcia każdy na każdego oraz w duetach. Gra niestandardowa pozwala z kolei rozgrywać mecze z botami lub innymi graczami, korzystając z jednej konsoli.

Sterowanie jest bardzo proste i w zasadzie wystarczy rozegrać dwa poziomy, aby w pełni się z nim zaznajomić. Domyślny system wybierający najbliższy budynek potrafi być w sytuacjach wymagających naszej szybkiej reakcji niewygodny i czasami zdarzało mi się w ferworze walki wysyłać wojska niekoniecznie tam, gdzie chciałem. Najwygodniejszą opcją w przypadku Nintendo Switcha byłaby dla mnie obsługa za pomocą ekranu dotykowego. Niestety deweloperzy nie przewidzieli takiej opcji i grę możemy kontrolować jedynie za pomocą joy-conów lub Pro Controllera.

Oprawa graficzna nie powala, ale spełnia swoje założenia. Jest czytelna i od razu wiemy, z czym mamy do czynienia na polu bitwy. Nawet przy dużej liczbie obiektów na ekranie nie stwierdziłem spadków płynności. Jedyne, co może przeszkadzać, to stosunkowo długie czasy wczytywania kolejnych poziomów.

Produkcja, pomimo swojej prostoty, potrafi stanowić dla niewprawionego gracza spore wyzwanie. Wyższe poziomy trudności zabierają nam elementy interfejsu, tj. liczbę przeciwników w danym budynku. W takim wypadku jesteśmy zmuszeni do zapamiętywania i szacowania wielkości armii przeciwnika.

Pozycja genialnie odnajduje się na Switchu, gdzie możemy rozegrać kolejny poziom (zazwyczaj potyczki trwają do 10 minut), a następnie odłożyć konsolę. Weterani RTS-ów mogą znaleźć swoje miejsce w trybie sieciowym, gdzie napotyka się znacznie bardziej wymagających przeciwników od botów. Jako głównego odbiorcę wskazałbym niedzielnego gracza poszukującego gry, która byłaby w stanie zapewnić mu chwilę rozrywki w trakcie przemierzania większego miasta komunikacją miejską.

Grę do recenzji dostarczył nam wydawca.