Muzyka Gracza - Shadow Warrior

Dziś całkiem ekskluzywnie, bo materiały i błogosławieństwo otrzymaliśmy prosto od polskich kompozytorów. Shadow Warrior OST jest przede wszystkim brutalny i ostry, choć znajdzie się też coś dla miłośników wyciszenia. Przygotujcie słuchawki i wiadra z piaskiem, będzie sporo dobrej muzyki i trochę krwawych plam.

Oceny Shadow Warriora zostawiamy Wam, graczom, my cenimy sobie swą ingorancję w tej kwestii  - dla nas ważna jest muzyka, a już dla polskiej muzyki z gier to moglibyśmy się dać posiekać (kataną). Czekamy na komentarze, możliwe, że zajrzy tu któryś z kompozytorów (Krzysztof Wierzynkieiwcz, Adam Skorupa, Michał Cielecki). Póki co poznajcie zdanie Graczy Słuchaczy, ja wybrałem cięższy kawałek, Arek lżejszy (bo to słabeusz).

Ciężki, ostry i szybszy niż Cziktika Szybkołapy - przyjemnie byłoby napisać, że taki jest motyw główny z Shadow Warriora. Nie brak mu przebojowości, efektywności i wyważenia, a ręka sama sięga po katanę, ale w zachwytach się nie rozpływam - już to słyszałem. Niemniej jednak muzyka łączy zalety Wiedźmina 2 i Bulletstorma. Dodajcie do tego szczyptę Azji i krew ugotowana, więc jeśli lubicie takie brutalne klimaty (coś jak Painkiller), to zdobywać i słuchać.



Nie chciałbym oceniać kolejnych prac Skorupy i Wierzynkiewicza przez pryzmat „muzyki wiedźmińskiej”, ale ich ostatni Shadow Warrior nie daje wiele pola do manerwu. Napisana przy znacznym wsparciu Michała Cieleckiego ścieżka stoi gdzieś między Królobójcami a Bulletstormem – kiedy nie pędzi na złamanie karku jest pompatyczna i śmiertelnie poważna. Dlatego do opisu wziąłem Journey back Home, jeden z najkrótszych utworów na płycie, ale też najbardziej azjatycki (ach te osobliwe wokalizy) i przez to dość charakterystyczny. Jak mało który daje także szansę odsapnąć, choć bez kontekstu w postaci reszty kompozycji nie powala. To już jednak urok oprawy muzycznej Shadow Warrior; albo brana z całym inwentarzem albo w ogóle. Fani przygód Geralat z Kioto zamiast z Rivii – to wasza ścieżka.