Resident Evil: Village - pierwszoosobowa inkarnacja "czwórki"?

Gdyby przed 2005 rokiem spytano mnie o obecność opuszczonych wiosek, członków wielopokoleniowej sekty i odpowiedników klasycznego Leatherface'a w formie adwersarza - wyśmiałbym pytającego, jednocześnie sięgając pamiętnych czasów RE2/RE3. 

Nawiązując oczywiście do Resident Evil 4 - pięknej metamorfozy w całym przemyśle gier, jej dziedzictwo upomina się o swoje. Robi to wraz z prawie obecnym, ósmym numerycznym odłamem cyklu i drugim rozdziałem historii wplatającej nadal tajemniczą sylwetkę Ethana Wintersa oraz długoletniego gwiazdora, Chrisa Redfielda. Narracja według dotychczas prezentowanych zwiastunów fabularnych, stawia byłego członka jednostki specjalnej S.T.A.R.S. w wątpliwej roli. Znacznie większą atencją cieszyła się pierwsza oficjalna zapowiedź.

Insajderzy wprawdzie dociekali się planowanego włączenia transylwańskiego folkloru, lecz jeszcze nie do końca wierzono w takie ujęcie świata gry. Założenie na pierwszy rzut oka mogłoby się bardziej wpasować w podserię Revelations. Kilka dni przed światowym debiutem, powraca uczucie obcowania z urokliwym Pueblo. Czy Resident Evil: Village jest więc czymś w rodzaju REinkarnacji z numerem 4? Złośliwi stwierdzą inaczej. 

Klasyczna ucieczka

Czy znany już z czwartej odsłony Osmund Saddler oraz tajemnicza Mother Miranda mogą mieć jakikolwiek wspólny element? Tak, mają. Oboje są kultywowani w swojej skrajnie pozbawionej barier społeczności. Kult jednostki w najbardziej wymownym stylu objawił się w Resident Evil 4, lecz zręby stanowiło RE Zero wraz z sylwetką Jamesa Marcusa. Miernik podobieństwa skutecznie winduje w stronę czwartego rozdziału z racji zbliżonych realiów w Village. Pytanie brzmi czy to miałaby być faktycznie jakaś uciążliwość? W przypadku klasycznej trylogii odtwórczość mechanik nie stanowiła żadnej przeszkody w fantastycznym przyjęciu społeczności. Być może nie mieliśmy wtedy zbyt wygórowanych wymagań a nowe lokacje, postacie i narracja stawały się wystarczające? W kreatywnym środowisku deweloperskim inspiracja często przekracza granicę. Dzieje się tak wówczas gdy twórcy mocno czerpią z wcześniejszych dokonań. Village robi to ostrożnie, dodając od siebie rzeczy wcześniej niewyobrażalne dla tradycjonalistów. Wilkołaki, wiedźmy i wampiryzm? Sięgając po folklor zachowano tradycyjną dla cyklu atmosferę w nowych okolicznościach.

Jeśli wielokrotnie wymieniania przez zapowiedzi Miranda jest tym czym w czwartej odsłonie stał się Saddler, to jak interpretować panią Dimitrescu? Gdybym miał wymieniać nagminne podobieństwa, wskazałbym na znanego z RE4, Bitoreza Mendeza. Pełnił rolę lokalnego watażki, który kilkukrotnie pojawiał się jedynie w formie scenki przerywnikowej. Dopiero przed wejściem do zamku scenariusz przewidywał jego definitywny udział. Popularność Alciny i córek już jest na tyle duża, że graczom zrobi się przykro, jeśli twórcy dość szybko wyłączą je z gry. Oby tak się nie stało. Sądząc po zachowaniu kolejności miejsca, akcji i czasu względem Resident Evil 4 - panie dworu zjawią się dopiero podczas eksploracji zamczyska. Od czasów misji ratunkowej Leona, nie było nam dane buszować w zamkowych lochach czy ornamentowych wnętrzach. A dźwięk rozpadających się wazonów wskutek machnięcia nożem, brzmi w Resident Evil: Village tak samo dobrze jak przed 16 laty. Pojawienie się bardzo charakterystycznego sprzedawcy również jest tutaj nieprzypadkowe i stanowi kolejny ukłon w stronę kultowej gry. 

Intensyfikacja grozy 

Na koniec, jeszcze przed zagraniem warto się zastanowić, czy Capcom postanowił nieco odpuścić elementy zastraszenia? Po tym co udało się osiągnąć w Resident Evil 7, tendencja musi przynajmniej stać na zbliżonym poziomie. Chociaż farma Bakerów charakteryzowała się klimatem obrazów pokroju Evil Dead, koncentrując wzorem z filmu akcję wokół kilku postaci, w jednym miejscu. Przy zastosowaniu filtra imitującego erę VHS. Czy Village także inspiruje się RE4 w kwestii nacisku na akcję? Obecność sklepu już sama w sobie daje ku temu podstawy. Większa obszerność lokacji z drugiej strony nie może średnio co kilka minut oferować jumpscare'ów i uderzać nieprzerwanie straszydłami.

Przypomina się podobna sytuacja z polskim Layers of Fear, gdzie obłęd i paranormalność projekcji w umyśle bohatera okazała się tak nachalne, że gracz zbyt szybko oswajał się z takim przebiegiem gry. Balans to jak zawsze klucz do sukcesu. Decyzja o odwołaniu ogólnej atmosfery do ostatniej odsłony szykowanej przez ojca serii, Shinjiego Mikami, jest mimo wszystko trafna. Choć nie korzysta bezpośrednio z tych samych założeń, skutecznie przemyka pod radarem krytyki stosując zbliżoną scenerię i narrację środowiskową. Być może mniej jest tutaj straszących motywów, lecz wciąż siłę napędową stanowi fundament rozgrywki, który już poprzednio niemal wzorowo zdał egzamin.