PSX Extreme 210 od dzisiaj w sprzedaży!

 

Trzymacie w rękach unikat. Ostatni raz w historii PSX Extreme widzicie redakcyjne podsumowanie roku z tak sztywnym podziałem na gatunki. Zmianę podejścia i metodologii wymusza nie tylko sama rozwijająca się branża, liczne cross-overy i przenikanie się gatunków (o czym pisał miesiąc temu Koso w swoim felietonie), ale też, najzwyczajniej w świecie, moja chęć pozostania zdrowym na umyśle. Nie pamiętam w ostatnich latach innego numeru (może poza PE#200), przy którym tyle namęczyłem się, zbierając dane od zgRedów, prosząc o poprawki, ponaglając i wykłócając się co, gdzie i dlaczego tak, a nie inaczej. Dochodziło do naprawdę kuriozalnych sytuacji, gdy musiałem tłumaczyć, dlaczego Sunset Overdrive nie jest przygodówką (Need for Speed: The Run też miał fabułę – i co z tego?), a Kali radośnie wrzucił do tego worka także Bayonettę 2. Chociaż w swojej recenzji w PE#207 sam zakwalifikował ją jako bijatykę. NEVER. AGAIN. Wymyślimy coś nowego, może luźniejszego, bez napinki. A może sama gra roku wystarczy?

 

 

 

 

Rok temu, w numerze z podsumowaniem 2013 r., opisałem Wam kulisy powstawania naszych ówczesnych 12 okładek. W porównaniu do tamtych perypetii, ostatnie 12 miesięcy było nadzwyczaj spokojne w tym temacie. Pomysły na covery „konsolowe” (197+204) to spuścizna Romka, podobnie jak jubileuszowy PE#200 i kolaż bohaterów z gier roku w PE#198. Osobiście cieszy mnie, że doceniliście też inne, bardziej „artystyczne” podejście do tematu okładki (PE#208). Dla mnie to znak, że dojrzewacie razem z nami i warto czasami odetchnąć od mrocznego twardziela z giwerą na froncie (dosłownie i w przenośni). Obcy to jednak Obcy – z klasyką nikt nie ma szans. Paradoksalnie, najciekawsza historia miała miejsce z artem do bieżącego numeru. Techland szykował dla nas nowy projekt, ale rysujący go artysta... złamał rękę kilka dni przed zamknięciem numeru. „Extreme” najwyraźniej niezmiennie zobowiązuje. Nadzieja umiera jednak ostatnia – ponieważ wstępna zajawka wyglądała nieźle, zależało nam na tyle, że pracę ukończył inny rysownik. Okazało się jednak, że artwork w oryginale... stracił efekt. Wyglądał niczym fotka z gry. Walkowerem wygrała więc druga opcja – bez porównania bardziej klimatyczna, ale i bardziej znana. Ale podobno najbardziej lubimy to, co znamy. Zapraszam więc bez dalszej zwłoki do zapoznania się z zawartością numeru. [Grzegorz "Butcher" Drabik]