Bust-A-Groove

Bust-A-Groove (w oryginale Bust a Move: Dance & Rhythm Action) jest grą taneczną wydaną w styczniu 1998 r. na konsolę PlayStation, z późniejszą konwersją na maszyny arcade oraz przeznaczoną dla PlayStation 3 wersją cyfrową na PlayStation Store. Za developing odpowiadało studio Metro Graphics, a za wydanie firmy Enix (Japonia), 989 Studios (Ameryka Płn.) oraz SCEE (Europa).

Założenia rozgrywki przypominają nieco gry z serii Parappa the Rapper z dodanymi elementami walki. Zadaniem gracza jest wymiana ruchów tanecznych z przeciwnikiem (kierowanym przez komputer bądź drugiego gracza) i zdobyciu względem nim przewagi. Kolejne ruchy wykonywane są kombinacjami przycisków kierunkowych oraz X i O, a poprawne wykonanie całej ich sekwencji nagrodzone zostaje figurą kończącą, w zależności od stopnia trudności określaną jako Cool!, Chillin! lub Freeze!. W każdym pojedynku postać ma do dyspozycji dwa ataki typu "jammer" mające przerwać ruch rywala i zredukować przewagę. Może on jednak uniknąć takiego ataku za pomocą przycisku odpowiedzialnego za odskok. Po pokonaniu serii dziesięciu przeciwników i skończeniu trybu fabularnego wybraną postacią możemy sami układać aranżacje jego choreografii w trybie Dance-View Mode.

Początkowo do wyboru jest dziesięciu bohaterów, każdy reprezentujący inny styl tańca oraz motyw przewodni. Zaliczają się do nich Heat (breakdance), Gas-O (house), Frida (hip-hop), Hamm (Detroit modern), Hiro (70's disco), Kelly (jazz), Kitty-N (vogue), Pinky (Motown), Shorty (funk) oraz Strike (gangstawalk). Po ukończeniu gry na odpowiednich poziomach trudności lub odpowiednimi postaciami, dostępnych stanie się jeszcze czterech bohaterów: Burger Dog (Detroit modern), Columbo (funk), Capoeira (capoeira) oraz Robo-Z (vogue).

Po premierze gry w Japonii, w tamtejszych salonach arcade pojawiła się dostosowana do automatów wersja gry, nosząca jednak zachodni tytuł Bust-A-Groove. Konieczność wciskania przycisków kierunkowych zastąpiono - niczym w serii Dance Dance Revolution - wchodzeniem na cztery umieszczone na platformie strzałki odpowiedzialne za kierunki. W odróżnieniu od wersji konsolowej, muszą one być jednak naciskane w rytm muzyki, inaczej nawet prawidłowa ich kombinacja nie zostanie zaliczona. Tryb fabularny składa się z 5 plansz, gdzie ostatnią zawsze jest poziom Robo-Z.