Street Fighter II: The World Warrior to dwuwymiarowa bijatyka wyprodukowana i wydana przez Capcom. Tytuł ukazał się pierwotnie na automatach, następnie zaś został przeniesiony na sprzęty domowe, w tym SNES-a. SFII powszechni uchodzi za kamień milowy w swoim gatunku i był najlepiej sprzedającą się grą [wersja ze SNES-a] żółto-niebieskich do czasu wydania Resident Evil 5.

W pierwszej wersji Street Fightera II, który doczeka się potem jeszcze kilku bardziej rozbudowanych edycji, do wyboru jest osiem postaci reprezentujących różne kraje. Ken i Ryu występowali w ‘jedynce’, pozostała szóstka to natomiast Chun-Li, Blanka, Dhalsim, E.Honda, Guile i Zangief. Do tej grupy dołączają jeszcze czterej bossowie (M. Bison, Vega, Sagat, Balrog), lecz nie są oni grywalni.

Dalsza część tekstu pod wideo

Reguły są proste. Podczas rozgrywki zawodnik posiada pasek energii, który kurczy się ilekroć przyjmie on celne uderzenie. Nasz podopieczny może poruszać się w prawo, lewo, potrafi też skakać i kucać. Do wyprowadzania ciosów służy sześć przycisków - po trzy odpowiedzialne za ręce i nogi, każdy to inna siła uderzenia (light, medium, heavy). Do tego dochodzą również rzuty, ataki specjalne i efekciarskie combosy, do odpalenia których potrzeba wstukać już dłuższą kombinację klawiszy.

Oprócz prania się po gębach w grze znaleźć można też inne atrakcje. W trybie dla jednego gracza, co trzy pojedynki, pojawia się bonus stage, który pozwala zwiększyć zdobycz punktową poprzez demolkę samochodu, rozbijanie beczek lub stosu cegieł. Zwłaszcza ta pierwsza minigra cieszyła się w swoim czasie dużą popularność.

Wersja na SNES-a odbiega od pierwowzoru z automatów, czego powodem była słabsza specyfikacja sprzętu Nintendo. Pocięta została gdzieniegdzie grafika, zmieniono niektóre animacje, a także zrezygnowano z minigry z rozbijaniem płonących baryłek (zamiast tego pojawiły się wspomniane wyżej cegły). Nowością był tryb, w których dwóch graczy mogło ze sobą stoczyć serię pojedynków.