Deszcz, wszędzie deszcz

BLOG RECENZJA GRY
453V
Deszcz, wszędzie deszcz
skurch | 27.07.2018, 15:53
Poniżej znajduje się treść dodana przez czytelnika PPE.pl w formie bloga.

Heavy Rain to jedna z tych pozycji, do których zabierałem się od lat. Zawsze byłem ciekawy jej stylu sygnowanego nazwiskiem wychwalanego Davida Cage’a. Niedawno zebrałem się w sobie i stwierdziłem, że tak dalej być nie może i wreszcie odpaliłem zremasterowaną wersję na PS4. Po godzinie rozgrywki nasunęło mi się pytanie: dlaczego do cholery zwlekałem tak długo?! Gra tak mocno wciąga fabułą i klimatem, że czasami można doznać zaćmień świadomości i jak jeden z głównych bohaterów obudzić się zdezorientowanym we własnym pokoju zadając sobie pytanie: co ja właściwie zrobiłem? Z tą różnicą, że w ręce zamiast origami trzymamy Dual Shocka.

Heavy Rain to melancholijna opowieść o czwórce przypadkowych ludzi, których losy zostają splątane przez tak zwanego Zabójcę z Origami. Psychopata tenże, porywa młodych chłopców, wrzuca ich do zamykanej studni i czeka aż "ciężki" deszcz odetnie im dostęp do powietrza. David Cage przyzwyczaił nas do tworzenia bohaterów z głębokim rysem psychologicznym, nie inaczej jest tym razem. Ethan w wyniku nieszczęśliwego wypadku traci dziecko przez co cierpi na depresję, Norman jest uzależniony od wirtualnej rzeczywistości, Madison cierpi na bezsenność a Scott jest emerytowanym policjantem, który topi swoje smutki w alkoholu. W trakcie gry jesteśmy świadkami traum, fobii, lęków i stanów depresyjnych jakich doświadczają bohaterowie – i w pewnej części nie jest to związane z zabójcą, jest to po prostu sól życia. Ale właśnie takie rzeczy zbliżają nas do bohaterów tej historii i nie pozwolą się od niej oderwać.

W grze widać szeroką gamę inspiracji twórcy scenariusza. Historia prywatnego detektywa Scotta Shelby’ego to wręcz perfekcyjne odwzorowanie mistrzowskiej atmosfery kryminałów Raymonda Chandlera. Okulary ARI agenta Normana Jaydena to połączenie CSI i Matrixa. Takich smaczków i odniesień jest mnóstwo, a co najlepsze nie wychodzi z tego chaotyczna papka – wręcz przeciwnie wszystko wydaje się przemyślane a inspiracje łączą się w spójną całość. Dzięki tym elementom Cage i jego zespół tworzą unikalny klimat, który wyróżnia Heavy Rain na tle innych pozycji. Nad tym wszystkim jednak góruje styl noir, którego wszystkie sztandarowe motywy są obecne: były policjant z problemami, femme fatale, nastrojowa muzyka, strugi deszczu, szemrane towarzystwo oraz miejscówki do których lepiej nie zapuszczać się po ciemku. Ciężki, dorosły klimat oraz wspaniałe postacie to nie jedyne zalety tej pozycji. Kolejną jest płynna i elastyczna narracja. W każdej innej grze, gdy nam coś nie wyjdzie to wracamy do checkpointa lub wgrywamy stary save. W Heavy Rain nieudane poczynania gracza mogą zaowocować śmiercią jednego z bohaterów, ale to nie kończy rozgrywki – po prostu zmieniają się tory narracji. Wpływ na nią mają również mniej drastyczne wydarzenia, których efekty możemy poznać pod koniec gry. Wielotorowość historii skutkuje płynnością narracji dzięki czemu wsiąkamy w grę i praktycznie nie doświadczamy przestojów związanych z wracaniem do checkpointa – jest to jedna z największych bolączek innych produkcji, często zabijająca tak misternie projektowaną immersję. Oczywiście Heavy Rain jest quasi filmową produkcją ułatwiającą takie rozwiązanie – ale widzieliśmy już w innych produkcjach silących się do miana interaktywnego filmu, że takie zabiegi po prostu nie zdawały egzaminu.

Heavy Rain nie jest oczywiście grą idealną. Główną bolączką gry jest kiepskie sterowania. I pal licho, że czasami zatniemy się między dwoma lokalizacjami (wychylenie gałki zmienia kierunek chodzenia zależny od kąta patrzenia kamery). Jednak najbardziej denerwuje wykorzystywanie kontrolera ruchu wbudowanego w Dual Shocka do sterowania podczas wszędobylskich QTE. Takie sterowanie jest skrajnie nieprecyzyjne, co skutkuje frustracją z niewykonania QTE – czasami skutki są błahe. Czasami skutkuje to śmiercią bohatera – także można było wyciąć te elementy z najbardziej kluczowych fragmentów. Poza tym zauważyłem pewne uproszczenia/dziury fabularne, które prawdopodobnie wynikają ze wspomnianej wcześniej wielotorowości.

Heavy Rain to świetnie napisana opowieść, która potrafi pochłonąć nawet postronnego obserwatora – żona wciągnęła się równo mocno jak ja, a nawet nie dotknęła pada. Misternie zbudowany klimat i płynna narracja potrafią wciągnąć na długie godzinny. Wcale nie przeszkadza grafika z poprzedniej generacji, gdyż gra nadrabia to świetną muzyką i perfekcyjnym voice actingiem. Heavy Rain pomimo 8 lat na karku dalej zaskakuje i zachwyca – to na pewno będzie jedna z moich gier roku 2018.

Oceń bloga:
0

Atuty

  • - fabuła
  • - klimat noir
  • - odniesienia do popcultury
  • - wyraziste postaci

Wady

  • - drobne bugi
  • - sterowanie
skurch

skurch

Jak na grę z 2010 roku, Heavy rain bardzo mało się zestarzało.

9,0

Komentarze (6)

SORTUJ OD: Najnowszych / Najstarszych / Popularnych

cropper