Rok 2019 z mojej perspektywy
Blog, w którym podsumowuję swój 2019 rok.
Rok 2019 był dla mnie oczywiście powiększaniem swojego backlogu. Był to też rok, w którym zacząłem grać na konsoli PS4. Pod koniec zeszłego roku zaopatrzyłem się w ostatnie Gran Turismo, które zazwyczaj (jeśli nie zawsze) jest moim głównym bodźcem do kupowania konsoli Sony. Tym bardziej, że nie mam tam zbyt wielu tytułów, które mogłyby mnie zainteresować. Oprócz tego granie na PC i Switchu, rzecz jasna.
Swoje przemyślenia zacznę od gry, z którą spędziłem najwięcej czasu w tym roku, czyli Gran Turismo Sport. Jest to kontrowersyjna odsłona serii. Są ludzie, którzy ją uwielbiają (podoba im się na przykład nowy kierunek serii, lepsze odgłosy silnika oraz możliwość tworzenia własnych stylizacji aut i kombinezonów). Są też ludzie, którzy nienawidzą tej odsłony (bo zamiast pełnoprawnej siódemki dostaliśmy spin-off, który nie ma niejednej rzeczy z poprzednich paru odsłon). Jeśli mam być szczery, dla mnie największym nieobecnym w tej grze pod względem rzeczy do roboty jest B-Spec. Mi się ten tryb podoba. Może i jestem w mniejszości, ale to nie byłby dla mnie pierwszy raz. Gran Turismo Sport zrobiło też parę innych rzeczy, które mi się spodobały. Pierwszą z nich jest dodanie modeli Porsche, których tak bardzo mi brakowało w poprzednich odsłonach serii. Wlicza się do tego mój osobisty nostalgiczny klasyk w formie 356-ki. Jest to moja ulubiona marka i żaden RUF nie jest w stanie jej zastąpić. Druga – w końcu polubiłem Nordschleife. Niespecjalnie przepadałem jeździć na tej trasie w poprzednich odsłonach i ciężko tak naprawdę mi powiedzieć, jaki jest ku temu powód. Pomimo tego, że to nadal nie jest moja ulubiona trasa, to znacznie przyjemniej mi się tam jeździ. Nad tuningiem nie będę się pastwić. Według mnie i tak jest ograniczony ze względu na kierunek, jaki wybrała ta odsłona. Dziwi mnie za to kwestia tras. GT Sport jest pierwszą odsłoną licencjonowaną przez FIA. Jednak nie mamy wielu prawdziwych tras, a już na pewno w okolicach premiery tak nie było. Dla mnie jest to dziwne. Inną rzeczą jest system klas. W kategoriach N samochody są przydzielane na podstawie mocy. To jest jedyna rzecz, która się tutaj liczy. W związku z tym w kategorii N400 mamy dwa SUV-y i dwa sportowe modele Porsche. Kto wygra, nie trzeba chyba tłumaczyć. HUD jest ładny i czytelny. E-sportowe zawody w GT Sport też mogę uznać za ciekawe. Do tego byłem jedną z osób, które pogratulowały zwycięzcy Nations Cup 2019 (ma swój własny kanał na YT). Chciałbym jednak, aby twórcy w samej grze wyeliminowali problem z długimi czasami wczytywania, które czasami mi się zdarzają. Pewnie mógłbym jeszcze więcej powiedzieć, ale to blog z całego roku, więc sobie daruję. Na końcu powiem jedynie, że gra mi się podoba. Nie będzie jednak zdziwieniem, gdy powiem, że nadal czekam na siódemkę. W międzyczasie odwiedzam zarówno piątkę, jak i szóstkę.
W tym samym roku spróbowałem Drivecluba… od którego się odbiłem stosunkowo szybko. Ciężko mi stwierdzić czy to z powodu 30 klatek na sekundę (GTS działa w 60), czy okropnego modelu jazdy (tak, ja go nie trawię). Pomimo tego zdecydowałem się, że jednak zakupię wszystkie dodatki do tej gry, zanim znikną z PS Store (wlicza się w to również dodatek z motocyklami). Nie wiem, może jeszcze wrócę. Nie oczekuję jednak, że będę się lepiej przy tym tytule bawił.
Dorwałem się również w tym roku do Super Mario Maker 2. Jako osoba, która bardzo lubi platformery, nie mogłem przejść obok tego tytułu obojętnie. Większość swojego czasu w tej grze spędzam oczywiście w trybie online, grając w stworzone przez społeczność poziomy (czyli praktycznie esencja tej produkcji). Oczywiście to, że tytuł mi się podoba, nie będzie chyba zaskoczeniem.
Miałem okazję również spróbować rip-offu Mario Kart… eee, znaczy się nowego CTR. O ile sama gra nie jest wcale zła pod względem wizualnym, tak kiedy zobaczyłem, jak driftowanie w tej grze działa (albo raczej nie działa), dałem sobie spokój z tym tytułem. Widziałem również, że ma problemy z trybem online, wliczając niejednokrotnie długie czasy oczekiwania na rozgrywkę i nagłe wywalanie z lobby. Nie uznaję tego tytułu za crapa, ale mnie po prostu nie przekonał.
Innym większym tytułem, do którego się dorwałem, jest Luigi’s Mansion 3. Jak dla mnie była to całkiem fajna gra. Klimat był bardzo dobry, a sama gra pochłonęła z jakieś 25 godzin z mojego grafika. Zaskoczeniem był również dla mnie całkiem dobrze działający tryb online. Nie spędziłem przy nim dużo czasu, ale jego działanie było przyzwoite. W sumie, jak to jest? Mario Kart 8 Deluxe – bardzo dobry online. Splatoon 2 – dobry online. Super Mario Maker 2 – okropny online (oczywiście chodzi o tryb Network Play). Super Mario Party – okropny online. Mario Tennis Aces – dobry online. Chociaż z drugiej strony, Next Level Games stworzyło Mario Strikers Charged Football, gdzie online też był przyzwoity. Swoją drogą, NLG. Cóż, minęło jakieś 12 lat od ostatniej odsłony. Co powiecie? Jeszcze jeśli chodzi o ostatnią przygodę Luigiego, mógłbym się przyczepić do tego, że sterowanie w jednej z sekcji jest niewygodne. A co do muzyki? Jest OK. Nie uznałbym jej za jeden z najlepszych OST roku czy dekady, ale ma kilka fajnych utworów. Moim ulubionym jednak będzie chyba ten z trzeciego piętra.
Ostatnim dużym tytułem, który zakupiłem, był Ratchet & Clank (2016). Gry jeszcze nie skończyłem, ale póki co całkiem mi się podoba (podobno znacznie lepszy deal niż film). Mogę jednak już powiedzieć, że widzę inny charakter Ratcheta aniżeli w takim Size Matters. W szczególności jeśli chodzi o to, w jaki sposób traktuje Qwarka. W tym tytule go idealizuje. W Size Matters? Eeee, nie. Trzeba było również przywyknąć do polskich głosów (i tak nie widzę możliwości zmiany).
Oczywiście pojawiła się również kontrowersja związana z Sony odnośnie cenzurowania seksualnych treści w grach, na czym oczywiście najbardziej cierpią japońscy developerzy, którzy często po te motywy sięgają. Żałosny ruch ze strony Sony podyktowany najprawdopodobniej przeniesieniem siedziby z Japonii do USA. Kiedyś miejsce dla fanów japońszczyzny (jeśli grało się tylko na konsolach) nagle oddało pałeczkę Nintendo, które przecież zawsze było family-friendly. Tak nisko upadliśmy…
Chciałem również jeszcze raz wrócić do Porsche 2000, aby powspominać stare dobre czasy, ale niestety nie było mi to dane. Nieważne co robiłem, tytuł po prostu nie chciał działać na moim systemie. Wielka szkoda, bo to jeden z najlepszych wyścigowych klasyków, które powstały. I to za czasów, kiedy EA było traktowane z szacunkiem.
Mógłbym wsadzić w sumie jeszcze trzecią część Arcana Heart. Miałem okazję sprawdzić ją sobie na PC i pomimo tego, że grałem w to na klawiaturze zamiast na padzie (nie mam obecnie dobrego działającego pada do PC), grało mi się w to lepiej aniżeli w BlazBlue Chronophantasma Extend, gdzie niespecjalnie przypadły mi do gustu mechaniki. Oba tytuły są od Arc System Works, co mnie zdziwiło.
Gra roku 2019? Ciężko mi określić. Wybrałem Luigi’s Mansion 3. Super Mario Maker 2, podczas gdy fajny, to jest to w zasadzie rozbudowany edytor poziomów. Wybranie tego jako tytuł roku byłoby raczej dziwne. A Luigi’s Mansion 3, jak już wspomniałem, miał świetny klimat, fabułę i gameplay. Po raz kolejny dwa tytuły z największym hypem (przynajmniej na tej stronie) mnie nie zaciekawiły. Nie jestem fanem twórczości Hideo Kojimy (albo inaczej, nigdy nie grałem w żaden tytuł Kojimy), więc nie miałem parcia na Death Stranding. Słyszałem, że to ponoć całkiem dobra i długa gra. Z drugiej strony słyszałem, że jest nudna. Nie będę oceniać, kto ma rację, bo tytułem i tak nie byłem zainteresowany. Resident Evil 2 Remake? Nie przepadam za horrorami i nie mam sentymentu do serii (mniemam, że głównie dla takich osób zrobiono ten tytuł). Z drugiej strony operuję na tytułach, w które grałem, a jeszcze nie dorwałem się do Fire Emblem i Astral Chain, więc moja opinia mogłaby się zmienić.
Ale póki co to chyba tyle, jeśli chodzi o mnie.
