Powrót syna marnograwnego
Obecna generacja konsol powoli szykuje się, by ustąpić miejsca swej młodszej i urodziwszej następczyni w kolejnej odsłonie tego odwiecznego procesu (choć „odwieczność” staje się tu jednostką kłopotliwie mikrą w stosunku do pierwotnej wartości, ale wiadomo, o co chodzi). Stare odchodzi, nowe przychodzi – będzie więcej, ładniej i drożej, a być może nawet, o zgrozo, oryginalniej (przy czym Oryginalność zapewne znów będzie chodziła swoimi ścieżkami, siedziała w ostatniej ławce i roztaczała wokół siebie aurę odwiecznej, chłodnej fajności, niczym samotny irbis pośród bezkresu ośnieżonego stepu, podczas gdy banda z Więcej, Ładniej i Drożej na czele będzie tradycyjnie trzęsła szkołą, zabierała mniej fajnym / młodszym / słabszym dzieciakom kanapki i/lub kieszonkowe oraz nadrabiała intelektualne niedostatki pewnością swych przekonań udekorowanych nieprzesadnie wyszukanym słownictwem. To taka uwaga na marginesie). Nie ma w tym jednak niczego specjalnie odkrywczego, pojawia się więc pytanie: po co w ogóle o tym pisać?
Choć dowodzić to może daleko posuniętych zaburzeń w podczaszy, postaram się sam na to pytanie odpowiedzieć: spostrzegłem oto, niczym wyrwany nagle ze stanu odrętwienia, że wesołe miasteczko obecnej generacji powoli się zwija, a ja jeszcze ani razu nie przejechałem się na żadnej z głównych atrakcji. Owszem, słyszałem co nieco o kolejce górskiej tak fajnej, że jednocześnie wywołuje śmiech, womit i spazmy; obiło mi się o uszy, że wizyta w domu strachów jest tak przerażająca, że nieco cięższe po wizycie odzienie najlepiej byłoby spalić, tylko jakoś nie chce zająć się ogniem (za to doskonale sprawdza się jako kamuflaż w jesiennym lesie, pośród liści w odcieniach brązów i żółcieni); ktoś wspominał także o karuzeli, która kręci się tak szybko, że siła odśrodkowa wyrywa smarki z nosa. Moc atrakcji, o których słyszy się wkoło i których samemu chciałoby się doświadczyć. Problem w tym, że zamiast rzucić się w ich wir, stałem jako ten jeleń na środku szosy i czekałem bezczynnie.
Wreszcie nadeszła jednak chwila otrzeźwienia, a wkrótce po niej wykiełkował szalony w swej prostocie plan: nadrobić zaległości! Ba, więcej nawet – nadrobić zaległości, a sam proces, o zgrozo, utrwalić przy użyciu słowa pisanego!! Na blogu!!! MWAHAHAHA, GENIALNEEEeeee...!!!!!
Czy ten plan może się w ogóle powieść? Czy na progu nowej generacji kogokolwiek może zainteresować los człekokształtnej istoty, która dopiero puka do bram tej właśnie, mijającej powoli epoki? Zapewne nie. Mimo wszystko jednak relacja z powrotu do konsolowego matecznika, niczym syn marnograwny (ba-dum-tss!), może stać się dla samego zainteresowanego czynnikiem mobilizującym do poznania upływającej epoki w graniu w sposób pełniejszy, z wytrwałością godną najznamienitszych antycznych herosów, którzy, niepomni na przeciwności zsyłane im przez nieczułe Mojry, parli do przodu, śmiejąc się w głos z przeszkód i żyjąc całym sobą aż do wydania ostatniego tchu.
