Sknerus na szlaku po raz drugi- recenzja DuckTales 2

Pierwsze growe "Kacze opowieści' były niezłą, chociaż nie pozbawioną wad platformówką. Czy sequel wydany 4 lata później poprawił niedociągnięcia pierwszej części? O tym dowiecie się z recenzji. Zapraszam do lektury ;]

 

Fabuła, ponownie jak w poprzedniej części, skupia się na poszukiwaniu przez Sknerusa McKwacza oraz jego... hm... chyba wnuków, nigdy nie łapałem powiązań rodzinnych w Kaczogrodzie, legendarnych skarbów. Tym razem zwiedzimy okolice wodospadu Niagara, wrak pirackiego statku na mieliźnie gdzieś w okolicach Bermudów, średniowieczne Szkockie zamczysko, egipskie piramidy i wyspę Mu, będącą swego rodzaju odpowiednikiem Wyspy Wielkanocnej. Jest też jeden etap specjalny, ale nie będę wam zdradzał co was tam czeka- ja się w każdym razie uśmiałem (w pozytywnym sensie).

 

 

W kwestii gameplayu do czynienia mamy z rozwinięciem pomysłów z jedynki. Oprócz oręża, laska Sknerusa służy teraz także jako dźwignia przy uruchamianiu wszelkiego rodzaju mechanizmów oraz hak, który umożliwia wspinaczkę w niektórych fragmentach gry. Nowością jest także sklep, w którym możemy kupować dodatkowe życia, sejf na zebrane diamenty, ulepszenie laski czy nawet możliwość kontynuacji gry po utraceniu wszystkich żyć. Kolejną innowacją jest możliwość wracania do niektórych etapów w celu odnalezienia porozrzucanych tu i ówdzie skarbów- wydłuża to nieco żywotność gry. Nie czarujmy się jednak, nadal do czynienia mamy z produkcją króciutką, nawet jak na NESowe standardy.

 

 

 

Lekki lifting przeszła też oprawa graficzna- jest bardziej kolorowo, niektóre elementy tła są animowane. Również do ruchów Sknerusa i jego oponentów dorzucono kilka klatek. O żadnej rewolucji jednak mówić nie można. W sferze dźwiękowej nie zmieniło się nic, i podobnie jak poprzednio- nie wyróżnia się niczym szczególnym na tle konkurencji. Jest, spełnia swoją rolę i w sumie to wszystko.