Klocki stawiane w rytm (Chlup!)
Uwielbiam muzykę elektroniczną (nie tylko) i towarzyszące jej wizualizacje, jestem wielkim fanem Amona Tobina i tego w jaki sposób organizowane były koncerty w ramach trasy do płyty ISAM:
W wielkim skrócie Tetris effect to połączenie klasycznej gry logiczno/zręcznościowej właśnie z taką formą sztuki. Co najlepsze - ma się do tego wrażenie partycypacji i dodatkowe bodźce haptyczne. Jeśli podobał wam się Thumper, a do tego lubicie Tetrisa, nie macie się nad czym zastanawiać!
Choć gra drool miała bardziej przygnębiający klimat (nie bez kozery nosi miano przedstawiciela gatunku rhythm violence), oba tytuły mają ze sobą wiele wspólnego – bezbłędne zgranie audio/wizualne, uczucie doznawania synestezji i ekstazę po pobiciu rekordu, czy też przejściu do następnego etapu. Tetris akurat oferuje zarówno hardcore’owe wyzwania, jak i łatwiejsze poziomy trudności więc można zapodać na prędkości dla relaksu „easy” i napawać się atmosferą i muzyką. Tak naprawdę dopiero na najłatwiejszym poziomie można zauważyć kunszt programistów, którzy dwoili się i troili żeby wszystko zgrało się w harmonii, gdyż przy pędzie Tetriminos na poziomie od 9 do 13 po prostu wpadamy w trans i stawiamy klocki maszynowo (ekhm…).
Jeżeli chodzi o tryby gry – flagowym jest journey mode – czyli podróż przez bodaj 30 różnych etapów okraszonych cudownym interaktywnym soundtrackiem. Na czym to wszystko polega możecie zobaczyć na YT, tetriminos przy obracaniu i ustawianiu wydają wkomponowane w muzykę dźwięki, dla przykładu jeden z etapów osadzony jest na pustyni, więc wykonując dropy słychać kroki w piasku, inny ma tematyke jazzową, czyli pianinko pogrywa przy „stawianiu klocka”. Niektóre etapy mają wokal, niektóre są czysto instrumentalne, zahaczające o muzykę eksperymentalną. Do tego dochodzą rozbłyski, animacje, zmiana tempa muzyki itp. MAGIA. Wykorzystanie wibracji DS4 w tym tytule to następna mocna strona – nie tylko muza, obraz ale też pad sprawiają, że wszystko jest w synergii. Tak jak na koncertach fanom skaczą flaki przy dobrym nagłośnieniu, tak tutaj flaki skaczą do rytmu w trzewiach Dual Shocka.
Największą bolączką gry jest brak trybu multiplayer pvp (są tabele z wynikami i wyzwania społeczności), co jednak wydaje się można uznać za uzasadnione, biorąc pod uwagę fakt jak duży nacisk gra stawia na doznania estetyczne płynące z tego co dzieje się w tle „planszy”. Gdyby było dwóch graczy wszystkie przyjemności nie zmieściłby się na ekranie, co jednak nie zmienia faktu, że w opcjach jest możliwość ograniczenia efektów i wtedy być może dałoby się komfortowo ciorać we dwójkę. Nie wypróbowałem takiego downgrade’u ponieważ nie widziałem sensu, chcę chłonąć uchem, okiem i ciałem wszystkie bodźce jakie gra ma mi do zaproponowania.
Gra ma całą masę dodatkowych trybów w których możemy znaleźć wariacje na temat tetrisa, takich jak Maraton, sprint etc. niektóre są zaskakujące – poziomy obracają się, klocki deformują, są też tryby o specyfice logicznej, z danych w podglądzie kształtów trzeba ułożyć jak największą ilość kombosów. Niektóre z trybów mają osobne utwory i aranżacje, być może uboższe niż te z głównego trybu jednak i tak urywające dupe, do innych można dobrać je samemu. Są też wspomniane wcześniej wyzwania społeczności za które dostajemy awatary do wykorzystania w swego rodzaju hubie w formie naszego pięknego globu wokół którego orbitują inni gracze.
Niestety nie posiadam PS VR więc nie wypróbowałem tej gry w hełmofonie, ale fakt że thumper do którego się odnosiłem wymieniany jest pośród najlepszych tytułów hełmofonowych daje nadzieję na jedną z najmocniejszych pozycji wijarowych.
